ภายในห้องตัดต่อที่มืดและเย็นเฉียบ มีเพียงแสงสว่างจากหน้าจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่หลายตัวที่สาดส่องให้เห็นใบหน้าเคร่งเครียดของเนย์ เขากำลังนั่งดูฟุตเทจการซ้อมของอากิระที่ถ่ายทำมาตลอดทั้งสัปดาห์ซ้ำไปซ้ำมา
ภาพบนจอนั้นงดงามไร้ที่ติ... อากิระในชุดนักแข่งเต็มยศกำลังเข้าโค้งด้วยท่วงท่าที่สง่างามราวกับกำลังเต้นระบำ, สายตาที่มุ่งมั่นยามที่เขาทะยานไปบนทางตรง, รอยยิ้มของซูเปอร์สตาร์ที่โปรยให้กล้อง... ทุกอย่างสมบูรณ์แบบในทางเทคนิค
แต่เนย์กลับส่ายหัวช้าๆ ด้วยความไม่พอใจ
"มันยังไม่ใช่..." เขาพึมพำกับตัวเอง "มันสวย... แต่มันไม่มี 'เลือดเนื้อ'... มันคือภาพของ 'นักแข่งรถ' ไม่ใช่ภาพของ 'อากิระ' ที่กูอยากจะเล่า"
กันต์ที่แวะเอาเบียร์เข้ามาให้ เดินมาหยุดยืนดูอยู่ข้างหลัง "เป็นไรวะมึง ฟุตเทจก็สวยดีออก เท่ชิบหาย"
"ก็เพราะมัน 'เท่' เกินไปน่ะสิ" เนย์เอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างเหนื่อยใจ "กูถ่ายมาเป็นร้อยๆ เทค แต่ทุกอย่างที่ได้มามันเหมือนภาพที่เขาแสดงให้สื่ออื่นๆ ดูนั่นแหละ กูยังไม่เห็น 'ตัวตน' จริงๆ ของเขาสักนิด"
"แล้วมึงจะทำไงต่อ?" กันต์ถาม
เนย์นิ่งเงียบไป... เขายังไม่มีคำตอบสำหรับคำถามนั้น
ค่ำคืนนั้น ที่ร้านราเมนสไตล์ญี่ปุ่นแท้ๆ ในย่านทองหล่อ...
คิมกับคาซึยะนั่งอยู่ตรงข้ามกันที่เคาน์เตอร์บาร์ บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงซู้ดเส้นราเมนและเสียงของพ่อครัวที่ดังมาจากหลังม่าน มันไม่ใช่ร้านหรูหรา แต่เป็นสถานที่ที่คิมตั้งใจเลือกมา เพราะเขารู้ว่าคาซึยะคงจะอึดอัดกับร้านอาหารแพงๆ
ช่วงแรกของ "เดท" ยังคงเต็มไปด้วยความเงอะงะ คาซึยะก้มหน้าก้มตากินราเมนในชามของตัวเองอย่างรวดเร็ว ในขณะที่คิมก็ค่อยๆ กินของตัวเองอย่างไม่รีบร้อน
"คุณนี่... กินเร็วจังนะครับ" คิมเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนา
"ก็มันหิว" คาซึยะตอบห้วนๆ โดยไม่มองหน้า
คิมยิ้มบางๆ "ผมทึ่งมากเลยนะที่คุณสามารถฟังเสียงเครื่องยนต์แล้วรู้ได้เลยว่ามีปัญหาตรงไหน... มันเหมือนกับการที่หมอฟังเสียงหัวใจเต้นของคนไข้เลยนะผมว่า"
คำพูดนั้นทำให้คาซึยะที่กำลังจะคีบเส้นราเมนเข้าปากถึงกับหยุดชะงัก เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาสบตาคิมเป็นครั้งแรกในมื้อนี้ "มันไม่เหมือนกันหรอกน่า"
"ไม่เหมือนยังไงครับ?" คิมถามกลับด้วยความสนใจใคร่รู้จริงๆ
คาซึยะวางตะเกียบลง "เครื่องยนต์มันไม่เคยโกหก... ถ้ามีอะไรผิดปกติ มันจะส่งเสียงบอกเราตรงๆ แต่หัวใจคน... มันซับซ้อนกว่านั้นเยอะ"
เป็นครั้งแรกที่คิมได้ยินคาซึยะพูดประโยคที่ยาวและลึกซึ้งขนาดนี้
"งั้นช่วยเล่าเรื่อง 'ภาษา' ของเครื่องยนต์ให้ผมฟังหน่อยสิครับ ผมอยากเข้าใจโลกของคุณบ้าง"
คำขอที่จริงใจนั้นได้ทลายกำแพงน้ำแข็งลง คาซึยะเริ่มเล่าเรื่องที่เขาหลงใหลที่สุดให้คิมฟังด้วยแววตาที่เป็นประกาย เขาเล่าถึงความแตกต่างของเสียงเครื่องยนต์ V4 กับสี่สูบเรียง, เล่าถึงความรู้สึกตอนที่จูนรถได้อย่างสมบูรณ์แบบจนมันตอบสนองต่อนักแข่งได้ราวกับเป็นอวัยวะชิ้นเดียวกัน... เขาเล่าถึงความสุขที่ได้เห็นอากิระเข้าเส้นชัยด้วยรถที่เขาดูแลมากับมือ
คิมนั่งฟังอย่างตั้งใจ ไม่ขัดจังหวะ และถามคำถามที่แสดงให้เห็นว่าเขาใส่ใจในสิ่งที่คาซึยะเล่าจริงๆ
หลังจากทานเสร็จ ทั้งสองคนเดินออกมาหน้าร้าน บรรยากาศที่เคยอึดอัดได้หายไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงความสบายใจที่เข้ามาแทนที่
"ราเมน... อร่อยดี" คาซึยะพูดขึ้นเบาๆ ซึ่งสำหรับเขาแล้วมันคือคำชมระดับสูงสุด
"ผมดีใจที่คุณชอบครับ" คิมยิ้มอย่างอบอุ่น "ขับรถกลับดีๆ นะครับ"
คาซึยะพยักหน้ารับแล้วกำลังจะหันหลังกลับ แต่แล้วคิมก็พูดขึ้นอีกครั้ง "คุณคาซึยะ... วันนี้... ผมดีใจที่ได้รู้จักคุณมากขึ้นจริงๆ นะครับ"
คำพูดนั้นทำให้คาซึยะยืนนิ่งไป... หัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะอีกครั้ง เขาไม่ได้หันกลับไปมอง แต่พยักหน้าเร็วๆ ทีหนึ่งก่อนจะรีบเดินจากไปเพื่อซ่อนใบหน้าที่เริ่มแดงระเรื่อของตัวเอง
เนย์ยังคงนั่งจมอยู่ในห้องตัดต่อที่ว่างเปล่า เขามองหน้าจอที่เต็มไปด้วยภาพของอากิระ... นักแข่งผู้สมบูรณ์แบบ... แล้วเขาก็คิดถึงบทสนทนากับกันต์ และภาพของคิมที่พยายามจะทำความรู้จักกับคาซึยะ...
ทันใดนั้น เขาก็เหมือนบรรลุอะไรบางอย่าง
"กูพลาดเอง..." เขาพึมพำกับตัวเอง "กูมัวแต่ถ่าย 'สิ่งที่เขาทำ' จนลืมถ่าย 'สิ่งที่เขาเป็น'"
เมื่อได้คำตอบให้กับตัวเองแล้ว เนย์ก็คว้ากุญแจรถและโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยความมุ่งมั่นครั้งใหม่ เขาไม่สามารถรอจนถึงวันพรุ่งนี้ได้... เขาต้องไปหาอากิระ... เดี๋ยวนี้
เนย์ขับรถมาจอดที่หน้าคอนโดหรูของอากิระด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ เขาไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ รู้แค่เพียงว่าเขาไม่สามารถปล่อยให้ความรู้สึกค้างคาใจนี้ข้ามคืนไปได้
เขาขึ้นมาถึงหน้าห้องและกดกริ่ง...
อากิระเปิดประตูออกมาด้วยสีหน้าที่แปลกใจ เขายังอยู่ในชุดลำลองสบายๆ "เนย์? มีอะไรรึเปล่า"
"ผมขอโทษที่มาดึกๆ... แต่ผมต้องคุยกับคุณ" เนย์พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังก่อนจะเดินสวนเข้าไปในห้อง
อากิระปิดประตูตามแล้วหันมามองด้วยความไม่เข้าใจ "คุยเรื่องอะไร? เรื่องฟุตเทจวันนี้เหรอ? ผมขอโทษถ้าทำให้คุณไม่พอใจ"
"ไม่ใช่!" เนย์สวนกลับทันที เขาหันมาเผชิญหน้ากับอากิระตรงๆ "ฟุตเทจมันสมบูรณ์แบบ... สมบูรณ์แบบเกินไป! ผมมีแต่ภาพของ 'นักแข่งอากิระ' ที่แข็งแกร่ง, ที่มั่นใจ, ที่เป็นซูเปอร์สตาร์... แต่คนที่ผมอยากรู้จักจริงๆ คือ 'อากิระ' คนที่อยู่หลังภาพพวกนั้น คนที่ซ่อนอยู่หลังรอยยิ้มที่โปรยให้กล้อง"
อากิระนิ่งอึ้งไปกับคำพูดนั้น
เนย์สูดหายใจลึกๆ "ผมขอไม่คุยกับ 'นักแข่งอากิระ' ได้ไหม... วันนี้ผมอยากคุยกับ 'อากิระ' ที่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง... ช่วยเล่าให้ผมฟังได้ไหมว่า... อะไรคือสิ่งที่ทำให้คุณมีความสุขที่สุด... ที่ไม่ใช่เรื่องความเร็ว"
คำถามนั้นเหมือนกุญแจที่ไขเข้าไปในห้องลับของหัวใจอากิระ เขาไม่เคยถูกใครถามแบบนี้มาก่อน ทุกคนสนใจแต่ชัยชนะและความสำเร็จของเขา เขาเดินไปนั่งลงบนโซฟาอย่างช้าๆ แล้วตบที่ว่างข้างๆ เป็นการเชิญเนย์ให้นั่งลง
"ความสุขเหรอ..." อากิระทวนคำเบาๆ "ผมไม่แน่ใจ..." เขาเริ่มเล่าเรื่องราวในวัยเด็ก เรื่องที่เขาเคยชอบวาดรูปเหมือนกัน, เรื่องแมวจรจัดที่เขาเคยแอบให้ข้าว, เรื่องความฝันเล็กๆ ที่อยากจะเปิดร้านกาแฟเงียบๆ ริมทะเล... เรื่องราวของตัวตนที่เขาซ่อนไว้ไม่เคยให้ใครเห็น
เนย์นั่งฟังอย่างตั้งใจ เขาไม่ได้หยิบกล้องหรือเครื่องอัดเสียงใดๆ ขึ้นมา เขาเป็นเพียง "เนย์" ที่กำลังรับฟังเรื่องราวของ "อากิระ" ด้วยหัวใจ
บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความเข้าใจและความรู้สึกที่ลึกซึ้ง เมื่ออากิระเล่าจบ เขาก็หันมาสบตาเนย์ "ตอนนี้คุณรู้จักผมมากขึ้นแล้ว... แล้วคุณยัง... อยากจะทำสารคดีเรื่องของผมอยู่ไหม"
เนย์ไม่ได้ตอบเป็นคำพูด เขาค่อยๆ ยื่นมือไปสัมผัสที่ข้างแก้มของอากิระอย่างแผ่วเบา ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปมอบจูบที่อ่อนโยนและเปี่ยมไปด้วยความหมายที่สุด
มันคือจูบที่แตกต่างจากทุกครั้งที่ผ่านมา มันไม่มีความร้อนแรงหรือการท้าทาย แต่เต็มไปด้วยการยอมรับและความเข้าใจในตัวตนของกันและกัน
อากิระจูบตอบกลับอย่างอ่อนโยนไม่แพ้กัน เขาดึงร่างของเนย์ให้ขยับเข้ามาใกล้ขึ้น ก่อนจะค่อยๆ ประคองอีกฝ่ายไปยังห้องนอน
ฉากรักในคืนนั้นจึงไม่ใช่การปลดปล่อยความใคร่ แต่คือการยืนยันความรู้สึกที่เพิ่งค้นพบ
อากิระและเนย์เปลื้องผ้าให้กันและกันอย่างเชื่องช้า ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความทะนุถนอม อากิระพลิกร่างของเนย์ให้นอนลงบนเตียง ก่อนที่เขาจะขึ้นคร่อมแล้วเริ่มจูบไล้ไปทั่วร่างกายของเนย์อย่างซาบซึ้ง
"คุณสวยมาก... เนย์" อากิระกระซิบขณะที่กำลังใช้ปากปรนเปรอให้กับแก่นกลางลำตัวของเนย์อย่างอ่อนโยน
"อ๊ะ... อากิระ... คุณ..." เนย์ครางออกมาอย่างสุขสม เขารู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะหลอมละลายภายใต้สัมผัสที่เต็มไปด้วยความรักของอีกฝ่าย
เมื่อเนย์ปลดปล่อยออกมาครั้งหนึ่งแล้ว อากิระก็พลิกตัวลงนอนแล้วดึงให้เนย์ขึ้นมาอยู่ด้านบนแทน "ตาคุณแล้ว... ทำให้ผมรู้สึกเหมือนที่คุณทำให้ผมรู้สึกหน่อยสิ"
เนย์ยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น เขาก้มลงจูบอากิระอย่างดูดดื่ม ก่อนจะค่อยๆ จัดท่าทางแล้วกดแก่นกายของตัวเองสอดใส่เข้าไปในร่างกายของอากิระที่รอรับอยู่แล้วอย่างช้าๆ
"อึก... เนย์..." อากิระครางชื่ออีกฝ่ายออกมาเมื่อความรู้สึกแน่นตึงเข้ามาแทนที่ "ดีจัง... อือ..."
เนย์เริ่มขยับอย่างเชื่องช้าและนุ่มนวล เขาโน้มตัวลงไปจูบกับอากิระไม่หยุดหย่อน ปล่อยให้ร่างกายของพวกเขาได้สื่อสารกันในภาษาที่ไม่มีคำพูดใดๆ มาขวางกั้น มันคือการร่วมรักที่ทั้งสองฝ่ายต่างก็เป็นทั้งผู้ให้และผู้รับ เป็นการหลอมรวมตัวตนที่แท้จริงของพวกเขาทั้งสองให้เป็นหนึ่งเดียว
"เนย์... ผม... ผมจะ..."
"พร้อมกันนะ... ที่รัก"
ทั้งสองคนเร่งจังหวะสุดท้ายให้เร็วและลึกขึ้น ก่อนจะปลดปล่อยความรู้สึกทั้งหมดออกมาพร้อมกันในอ้อมกอดของกันและกัน ร่างกายที่เกร็งกระตุกค่อยๆ ผ่อนคลายลง เหลือเพียงเสียงหอบหายใจที่ดังประสานกันในความเงียบ
พวกเขาซบหน้าเข้าหากันในสภาพนั้นเนิ่นนาน
"ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า 'หัวใจ' ของสารคดีเรื่องนี้คืออะไร" เนย์พูดขึ้นมาเบาๆ
"คืออะไรล่ะ?" อากิระถามกลับเสียงพร่า
เนย์ผละออกมาเล็กน้อยเพื่อจะได้สบตาอากิระชัดๆ "คือ 'ความรัก' ไง... ความรักที่คุณมีต่อสิ่งที่ทำ... และความรักที่... ผมมีให้คุณ"
คำสารภาพที่ตรงไปตรงมานั้นทำให้อากิระยิ้มออกมาอย่างมีความสุขที่สุด เขาดึงเนย์เข้ามาจูบอีกครั้ง เป็นจูบที่ทั้งหวานและลึกซึ้ง
"งั้นก็มาทำสารคดีเรื่อง 'เรา' กันต่อเลยสิ..." อากิระพูดหลังจากถอนริมฝีปากออกมา
"...'แฟน'"
