หนึ่งปีผ่านไป...
กาลเวลาได้ถักทอสายใยของ "ครอบครัวใต้เบาะ" ให้แข็งแกร่งและงดงามยิ่งขึ้น...
ณ คอนโดหรูใจกลางเมือง... ไทในชุดอยู่บ้านสบายๆ กำลังนั่งอ่านข่าวบนแท็บเล็ตอยู่ที่โซฟา โดยมีกันต์นอนหนุนตักของเขาพลางเล่นเกมในมือถืออย่างสบายอารมณ์ แสงแดดยามเช้าส่องกระทบแหวนแต่งงานที่นิ้วนางข้างซ้ายของคนทั้งสองจนเกิดประกายวาววับ มันคือภาพของชีวิตคู่ที่สงบสุขและลงตัว
ณ ยิมของต้า... เสียงตะโกนโหวกเหวกยังคงดังเหมือนเช่นเคย ต้ากำลังเถียงกับบอสเรื่องโปรแกรมออกกำลังกายใหม่ "มึงจะให้กูเล่นท่านี้จริงๆ เหรอวะ! หลังกูหักพอดี!" บอสโวยวาย "เอาน่า! เดี๋ยวคืนนี้กูนวดให้ไง!" ต้าตอบกลับพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะอุ้มบอสพาดบ่าแล้วเดินหายเข้าไปในห้องล็อกเกอร์ท่ามกลางเสียงหัวเราะของเหล่าสมาชิกยิม
ณ สตูดิโอของเนย์... โปสเตอร์ขนาดใหญ่ของสารคดีเรื่อง "The Art of Speed" ถูกตั้งโชว์ไว้อย่างภาคภูมิใจ อากิระกำลังยืนโพสท่าให้เนย์ถ่ายรูปเล่นอยู่หน้าโปสเตอร์นั้น "ที่รัก คุณว่ามุมนี้เป็นไง? หล่อพอจะขึ้นปกนิตยสารได้รึยัง?" อากิระถาม "หล่อที่สุดในโลก... สำหรับผมเสมอ" เนย์ตอบกลับ ก่อนจะวางกล้องลงแล้วเดินเข้าไปจูบแฟนหนุ่มของเขาอย่างดูดดื่ม
ณ อพาร์ตเมนต์ของคิม... คาซึยะที่ตอนนี้ใบหน้าไม่ได้บึ้งตึงเหมือนแต่ก่อน กำลังยืนอยู่ในครัวผัดข้าวผัดด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ โดยมีคิมยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง คอยกอดและสอนอย่างใจเย็น "ต้องใส่กระเทียมก่อนสิครับ... ข้าวจะได้หอมๆ" "รู้แล้วน่า! อย่ากอดสิ! ไม่มีสมาธิ!" คาซึยะบ่น แต่ก็ไม่ได้ปัดอ้อมแขนนั้นออกไป
และ ณ กรุงโตเกียว... ปุณณ์กับเคนชินกำลังช่วยกันจัดกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ ในกระเป๋าใบหนึ่ง มีถุงผ้าไหมสวยงามหลายใบวางอยู่ข้างใน "เตรียมของฝากให้ครบแล้วนะ" เคนชินพูด "ครับ... ผมว่าทุกคนต้องชอบแน่ๆ โดยเฉพาะของขวัญสำหรับอากิระกับคาซึยะ" ปุณณ์ตอบด้วยรอยยิ้ม
บ่ายวันศุกร์ ณ อู่ของกันต์...
การรวมญาติครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ของกลุ่มใต้เบาะได้เริ่มต้นขึ้น
รถแท็กซี่สองคันมาจอดเทียบที่หน้าอู่ ประตูรถเปิดออกพร้อมกับร่างของสี่หนุ่มที่ทุกคนรอคอย... ปุณณ์, เคนชิน, และตามมาด้วย เรียว กับ ฮารุ ที่มีใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสและดูตื่นเต้นที่จะได้กลับมาเยือนเมืองไทยอีกครั้ง
"เฮ้ยยยยยยยยยยย!!!"
เสียงตะโกนต้อนรับจากสมาชิกทั้งแปดคนที่ยืนรออยู่ดังขึ้นพร้อมกัน ก่อนที่ทุกคนจะกรูกันเข้าไปหาผู้มาเยือนอย่างไม่เป็นทางการอีกต่อไป มันคือภาพของครอบครัวที่ได้กลับมาพบกันอีกครั้ง เต็มไปด้วยอ้อมกอดที่อบอุ่น, การตบไหล่ที่หนักหน่วง, และเสียงด่าทอด้วยความคิดถึง
"ไอ้ปุณณ์! มึงดูมีน้ำมีนวลขึ้นนะ! ผัวเลี้ยงดีล่ะสิ!" บอสแซวเป็นคนแรก
"ก็ไม่เท่าผัวพี่หรอกครับที่เลี้ยงดีจนลงพุงแล้ว" ปุณณ์สวนกลับอย่างรู้ทัน ทำให้ต้าหัวเราะลั่น
"เรียว! ฮารุ! ไม่ได้เจอกันนานเลย!" ต้าเข้าไปกอดคอสองตำรวจหนุ่มชาวญี่ปุ่นอย่างสนิทสนม
บรรยากาศเต็มไปด้วยความสุขและความโกลาหลที่แสนจะคุ้นเคย พวกเขาแลกเปลี่ยนของฝากและอัปเดตชีวิตกันอย่างสนุกสนาน ก่อนที่ไทจะประกาศกำหนดการสำหรับค่ำคืนนี้
"คืนนี้... เรามีสองงานสำคัญ" ไทกล่าว "หนึ่ง คืองานฉลองครบรอบหนึ่งปีของพวกกู... และสอง คืองานฉายรอบปฐมทัศน์ของหนังที่ไอ้เนย์มันซุ่มทำมาเป็นปี!"
ทุกคนโห่ร้องด้วยความตื่นเต้น... ค่ำคืนที่แสนพิเศษที่สุดกำลังจะเริ่มต้นขึ้น
ค่ำคืนนั้น ที่ห้องพักชั้นบนของอู่ได้ถูกดัดแปลงให้เป็น "โรงหนังส่วนตัว" ทุกคนนั่งล้อมวงกันบนพื้นหน้าจอโปรเจกเตอร์ขนาดใหญ่ เตรียมพร้อมสำหรับงานเลี้ยงฉลองและชมภาพยนตร์รอบพิเศษ
เนย์ในฐานะผู้กำกับ ยืนขึ้นกล่าวอะไรเล็กน้อยด้วยความประหม่า "ผม... ผมหวังว่าทุกคนจะชอบนะครับ... หนังเรื่องนี้ ผมไม่ได้ทำเพื่อใคร... แต่ผมทำเพื่อ 'พวกเรา' ทุกคน"
แล้วไฟในห้องก็ดับลง...
ภาพบนจอคือฟุตเทจการแข่งขันที่น่าตื่นเต้นของอากิระ ตัดสลับกับบทสัมภาษณ์ของสมาชิกใต้เบาะแต่ละคน... พวกเขาพูดถึง "บ้าน", "ครอบครัว", "การยอมรับ", และ "ความรัก" ที่พวกเขาค้นพบในกลุ่มนี้ มันคือจดหมายรักที่เนย์และอากิระมอบให้กับเพื่อนๆ และคนรักของเขาทุกคน
เมื่อหนังจบลง... ความเงียบก็เข้าปกคลุมไปทั่วทั้งห้อง มีเพียงเสียงสูดน้ำมูกเบาๆ ที่ดังขึ้นจากหลายมุมห้อง
"ไอ้เนย์... มึง... มึงแม่งสุดยอดว่ะ" ต้าพูดขึ้นมาเป็นคนแรก เสียงของเขาสั่นเครือ
จากนั้นทุกคนก็ปรบมือให้เนย์และอากิระอย่างกึกก้อง มันคือน้ำตาและความรู้สึกท่วมท้นที่มาจากความสุขอย่างแท้จริง
"เอาล่ะ!" ไทลุกขึ้นยืนหลังจากที่บรรยากาศซาบซึ้งผ่านพ้นไป "ในเมื่อเราฉลองกันด้วยความรู้สึกไปแล้ว... ก็ถึงเวลาฉลองกันด้วย 'ร่างกาย' แต่ก่อนจะเริ่ม... ผมว่าเรามี 'ของขวัญ' ที่ต้องแจกจ่ายกันก่อน"
เขาพยักหน้าให้ปุณณ์...
ปุณณ์ยิ้มกว้าง ก่อนจะหยิบถุงผ้าไหมที่เตรียมมาออกมา "เพื่อเป็นการฉลองครบรอบ และต้อนรับทุกคนเข้าสู่ครอบครัวอย่างสมบูรณ์... คืนนี้ เรามี 'เครื่องแบบ' ประจำกลุ่มครับ!"
เขาแจกจ่ายถุงผ้าให้ทุกคน เมื่อเปิดออกดู ข้างในคือ "ฟุนโดชิ" ที่มีสีและลวดลายแตกต่างกันไปตามคาแรคเตอร์ของแต่ละคน
เสียงโห่ร้องและเสียงหัวเราะดังขึ้นอีกครั้ง ทุกคนต่างตื่นเต้นและขบขันไปกับ "เครื่องแบบกลุ่ม" ที่แสนจะทะลึ่งและสร้างสรรค์นี้
"ถ้าอย่างนั้น..." ไทพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหมาย "...ในเมื่อทุกคนได้รับเครื่องแบบแล้ว... ก็ได้เวลาสำหรับ 'พิธีเฉลิมฉลอง' ที่แท้จริงแล้วล่ะ"
คำพูดนั้นเป็นเหมือนสัญญาณ... ปาร์ตี้ที่แท้จริงกำลังจะเริ่มต้นขึ้น...
คำพูดของไทเป็นเหมือนสัญญาณให้ทุกคนปลดปล่อยความสนุกสนานออกมาอย่างเต็มที่ เสียงหัวเราะดังลั่นเมื่อทุกคนได้เห็นสภาพของกันและกันใน "เครื่องแบบกลุ่ม" ที่ดูทั้งน่าเกรงขามและน่าขบขันในเวลาเดียวกัน
"เชี่ย! ไอ้ต้า! มึงใส่แล้วเหมือนนักซูโม่เลยว่ะ!" บอสแซวเป็นคนแรก
"แล้วมึงล่ะ! เหมือนเด็กเสิร์ฟร้านเหล้าญี่ปุ่น!" ต้าสวนกลับทันควัน
อากิระหมุนตัวโชว์ฟุนโดชิสีแดงเพลิงของเขาอย่างมั่นใจ "เป็นไง? เซ็กซี่ไหมล่ะ?" เขาถามเนย์ที่มองตาไม่กระพริบ
"ที่สุด" เนย์ตอบสั้นๆ แต่สายตาบอกทุกอย่าง
คาซึยะที่ยังคงเขินอาย พยายามจะดึงชายผ้ามาปิดส่วนหน้าไว้ แต่ก็ถูกคิมดึงมือออกเบาๆ "ไม่ต้องอายหรอกครับ... มันดูดีมาก"
บรรยากาศที่เต็มไปด้วยความสุขและเสียงหัวเราะค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความร้อนรุ่มเมื่อสายตาของแต่ละคู่เริ่มสบกันอย่างมีความหมาย...
พิธีเฉลิมฉลองที่แท้จริงได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว...
มันไม่ใช่การรุมหรือการรับน้อง แต่เป็นการแสดงความรักของ "หกคู่รัก" ที่เกิดขึ้นพร้อมกันในทุกมุมของยิม ราวกับเป็นบทเพลงซิมโฟนีที่แต่ละเครื่องดนตรีต่างบรรเลงท่วงทำนองของตัวเอง แต่กลับผสมผสานกันได้อย่างลงตัว
บรรยากาศในอู่ที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ บัดนี้กลับถูกแทนที่ด้วยความเงียบที่คุกรุ่นไปด้วยแรงปรารถนา ทุกคนยืนอยู่ใน "เครื่องแบบกลุ่ม" ที่น่าตื่นตาตื่นใจ แสงไฟสลัวที่ส่องกระทบร่างกายที่กำยำและลายผ้าเตี่ยวญี่ปุ่นสร้างเงาที่ดูงดงามและปลุกเร้าอารมณ์อย่างถึงที่สุด
ไทมองไปรอบๆ กวาดสายตาสำรวจ "ครอบครัว" ของเขา ก่อนจะพยักหน้าให้กันต์เป็นสัญญาณ... ค่ำคืนแห่งการเฉลิมฉลองที่แท้จริงได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
ไทเดินเข้าไปหาโซฟาหนังตัวเดิมที่มุมห้อง ทิ้งตัวลงนั่งด้วยท่าทีของราชสีห์ผู้เป็นเจ้าของอาณาเขต เขากวักมือเรียกกันต์เบาๆ "มานี่สิ... ที่รัก" กันต์เดินเข้าไปหาแล้วค่อยๆ นั่งลงบนตักแกร่ง หันหน้าเข้าหาไท ทั้งสองเริ่มต้นด้วยจูบที่เนิบนาบแต่ลึกล้ำ เป็นการยืนยันความสัมพันธ์ที่มั่นคงที่สุดในกลุ่ม
อีกด้านหนึ่ง ต้ากับบอสไม่ต้องการความนุ่มนวลใดๆ ทั้งสิ้น "มึงกับกู... มาวัดกันหน่อยเป็นไง ว่าหนึ่งปีที่ผ่านมา ใครฟิตกว่ากัน!" ต้าคำราม ก่อนจะพุ่งเข้าไปรวบตัวบอสแล้วปล้ำฟัดกันลงไปบนพื้นเบาะนุ่มๆ ที่เตรียมไว้ เสียงหัวเราะและเสียงทุบตีกันปั้กๆ ดังขึ้น เป็นการแสดงความรักที่รุนแรงตามสไตล์ของพวกเขา
เนย์เดินเข้าไปหาอากิระที่ยืนพิงรถแข่งอยู่ "คืนนี้... คุณไม่ต้องเป็น 'นักแสดง' แล้วนะ" เนย์กระซิบ "เป็นแค่ 'ตัวตน' ของคุณก็พอ... ให้ผมได้บันทึกภาพคุณไว้ด้วยสายตาของผมเอง" อากิระยิ้มรับ เขาดึงเนย์เข้ามาจูบอย่างดูดดื่ม ก่อนจะอุ้มอีกฝ่ายขึ้นไปนั่งบนตัวถังรถที่เย็นเฉียบ
คิมเดินเข้าไปหาคาซึยะที่ยังยืนเขินอยู่เล็กน้อย "พร้อมไหมครับ?" เขาถามเสียงอ่อนโยน คาซึยะไม่ตอบ แต่พยักหน้าเบาๆ คิมจึงจูงมือคาซึยะไปยังมุมที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว แล้วเริ่มมอบสัมผัสที่อ่อนโยนและทะนุถนอมให้แก่อีกฝ่าย เป็นการเริ่มต้นที่เต็มไปด้วยการดูแลเอาใจใส่
ปุณณ์กับเคนชิน และคู่หูเรียวกับฮารุ ยืนอยู่ด้วยกัน เคนชินพูดเป็นภาษาญี่ปุ่นกับลูกน้องสองคนของเขาว่า "คืนนี้ไม่มีเจ้านาย ไม่มีลูกน้อง... มีแต่ครอบครัว สนุกให้เต็มที่" พูดจบ เขาก็ดึงปุณณ์เข้ามาจูบอย่างเร่าร้อน ในขณะที่เรียวกับฮารุก็เริ่มหยอกล้อและนัวเนียกันเองอย่างสนุกสนาน
เมื่อแต่ละคู่เริ่มต้นบทรักของตัวเองแล้ว ความเป็น "กลุ่ม" ก็เริ่มทำงาน...
กันต์ที่กำลังถูกไทปรนเปรออยู่ ผละออกมาเล็กน้อยแล้วตะโกนเรียก "คาซึยะ! มาให้พี่ใหญ่ 'ตรวจร่างกาย' หน่อยเร็ว!"
คาซึยะที่กำลังเคลิบเคลิ้มอยู่กับคิมถึงกับสะดุ้ง แต่คิมกลับหัวเราะเบาๆ "ไปสิครับ... ถือเป็นการแนะนำตัวกับหัวหน้าครอบครัวอย่างเป็นทางการ" คิมดันหลังคาซึยะเบาๆ ให้เดินไปหาไทกับกันต์ คาซึยะเดินไปอย่างเก้ๆ กังๆ ก่อนจะถูกไทดึงเข้าไปในอ้อมแขนอย่างแรง "ไม่ต้องกลัวน่า... พี่ใหญ่ใจดี" แล้วไทก็เริ่มบทเรียนรักบทใหม่ให้กับคาซึยะทันที
คิมที่ตอนนี้เป็นอิสระ ก็เดินตรงเข้าไปหากลุ่มของต้า, บอส, เรียว, และฮารุ ที่ตอนนี้กลายเป็นวง 4P ที่โกลาหลที่สุดไปแล้ว "ดูเหมือนจะต้องการแพทย์สนามนะครับ" เขาพูดเรียบๆ ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปช่วย "ปฐมพยาบาล" ให้กับบอสที่กำลังโดนต้ารุกอย่างหนักหน่วง
เนย์กับอากิระที่อยู่บนรถแข่ง ก็ถูกปุณณ์กับเคนชินเข้ามาสมทบ "ขอ 'ลองของ' ญี่ปุ่นด้วยคนนะครับ" ปุณณ์พูดอย่างร่าเริง ก่อนจะเข้าไปจูบกับอากิระ ในขณะที่เคนชินก็เข้าไป "ทักทาย" เนย์จากด้านหลัง
ตอนนี้ไม่มีคู่ใครคู่มันอีกต่อไปแล้ว...
ไทกำลังสอนบทเรียนรักให้คาซึยะ โดยมีกันต์คอยเป็นผู้ช่วยอยู่ไม่ห่าง ต้า, บอส, คิม, เรียว, ฮารุ กลายเป็นวงใหญ่ 5 คนที่สลับตำแหน่งกันอย่างเมามันส์ และบนรถแข่ง... อากิระ, เนย์, ปุณณ์, เคนชิน ก็กำลังสร้างสรรค์ศิลปะแห่งความใคร่ 4 รูปแบบที่แตกต่างกัน
บทพูดที่หยาบโลน, เสียงครางที่ดังระงม, และเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความสุขดังประสานกันไปทั่วทั้งอู่...
"อ๊า... ไอ้ต้า! มึงแม่ง... เย็ดดุเหมือนหมา!" "ก็มึงมันน่าเอาไงไอ้บอส! อ๊ะ... พี่คิม... ลิ้นพี่แม่ง..." "อากิระ... คุณสุดยอด... อื้อ... พี่ปุณณ์... อย่ากัดสิครับ!" "คาซึยะ... มองหน้าฉัน... ดีมาก... เด็กดี" "เคนชิน... ผมรักคุณ... อ๊าาา!"
หลังจากที่ทุกคนได้สลับสับเปลี่ยนและมอบความสุขให้แก่กันและกันอย่างถ้วนทั่วแล้ว ไทก็ส่งเสียงคำรามลั่น เป็นสัญญาณว่าบทสรุปสุดท้ายกำลังจะมาถึง
"ทุกคน!!! มารวมกันตรงนี้!!! ส่งท้าย!!!"
ทุกคนเคลื่อนตัวเข้ามารวมกันที่กลางห้องอีกครั้ง ร่างกายทั้งสิบสองร่างที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อและความปรารถนาเบียดเสียดเข้าหากันเป็นหนึ่งเดียว
"คืนนี้... เพื่อครอบครัวของเรา!" ไทตะโกน
แล้วทุกคนก็พร้อมใจกันปลดปล่อยความสุขสมออกมาพร้อมกัน... มันคือภาพของความสำเร็จ, ความรัก, และมิตรภาพที่ถูกหล่อหลอมรวมกันจนกลายเป็นหนึ่งเดียวในวินาทีนั้น
หลังจากพายุสงบลง ไม่มีใครลุกหนีไปไหน พวกเขาช่วยกันทำความสะอาดร่างกายให้กันและกันด้วยริมฝีปากและลิ้นอย่างไม่นึกรังเกียจ ก่อนจะผลัดกันมอบจูบที่ดูดดื่มและลึกซึ้งให้แก่กันอีกครั้ง เป็นการยืนยันถึงสายใยที่ไม่มีวันตัดขาดของครอบครัวนี้
พวกเขาลงนอนกอดเกี่ยวกันเป็นก้อนใหญ่บนพื้นเบาะนุ่มๆ ท่ามกลางความเงียบที่มีเพียงเสียงหอบหายใจอย่างมีความสุข...
เช้าวันรุ่งขึ้น...
ภาพสุดท้ายของซีรีส์ คือภาพที่เนย์กำลังตั้งกล้องบนขาตั้ง เขาตั้งเวลาถ่ายอัตโนมัติ แล้ววิ่งเข้าไปในเฟรมเพื่อร่วมถ่ายรูปกับเพื่อนๆ, พี่ๆ, น้องๆ, และคนรักของเขาทุกคน...
ภาพที่ทุกคนตื่นขึ้นมาในสภาพที่นอนกอดกันเกลื่อนกลาดไปทั่วทั้งอู่และห้องพักชั้นบน คือภาพที่แสนจะธรรมดาสำหรับพวกเขาไปแล้ว
ไม่มีการร่ำลาที่สนามบินอีกต่อไป...
มื้อเช้าวันนั้นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและแผนการสำหรับ "ปีหน้า" ที่ปุณณ์และเคนชินสัญญาว่าจะกลับมาอีกครั้ง
หลังจากทานอาหารเสร็จ เนย์ก็เดินไปหยิบกล้องถ่ายรูปและขาตั้งกล้องของเขาออกมา
"ทุกคน..." เขาพูดขึ้นเสียงดัง ทำให้ทุกสายตาหันไปมอง "มานี่หน่อย... ผมว่าเราต้องมีรูปถ่ายสำหรับ 'ฉากจบ' ที่สมบูรณ์แบบที่สุดแล้ว"
ไม่มีใครปฏิเสธ...
ทุกคนเดินมารวมตัวกันที่หน้ากำแพงอิฐเปลือยของยิม...
"พร้อมนะ!" เนย์ตะโกนบอกหลังจากตั้งเวลาถ่ายอัตโนมัติเสร็จ เขาออกตัววิ่งสุดฝีเท้าเพื่อจะกลับมาเข้าเฟรมให้ทัน
สิบ... เก้า... แปด...
เนย์วิ่งเข้ามาแทรกกลางระหว่างอากิระกับคิม เขาโอบไหล่ของอากิระไว้แน่น
เจ็ด... หก... ห้า...
ต้าแกล้งหอมแก้มบอสฟอดใหญ่จนเกิดเสียงดัง, กันต์เขย่งปลายเท้าขึ้นไปกระซิบอะไรบางอย่างข้างหูไท
สี่... สาม... สอง...
คิมยื่นมือไปกุมมือของคาซึยะไว้เบาๆ ซึ่งคาซึยะก็บีบตอบกลับ, ปุณณ์เอนศีรษะซบไหล่ของเคนชิน... ทุกคนมองไปที่เลนส์กล้องด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่ดังออกมาจากหัวใจอย่างแท้จริง
หนึ่ง...
...แชะ!
แสงแฟลชสว่างวาบ... บันทึกภาพของครอบครัวที่สมบูรณ์แบบที่สุดไว้ในความทรงจำ... ตลอดไป
