เช้าวันรุ่งขึ้น ภาพที่โต๊ะอาหารเช้าของรีสอร์ทได้เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง จากโต๊ะที่เคยแบ่งแยกกันระหว่างชาติอย่างชัดเจน บัดนี้กลับกลายเป็นโต๊ะยาวตัวเดียวที่ทั้งแปดคนนั่งล้อมวงกันอย่างสนิทสนมราวกับรู้จักกันมานานนับปี
บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและการหยอกล้อข้ามภาษา เรียวกับฮารุพยายามสอนคำสบถในภาษาญี่ปุ่นให้ต้ากับบอส ซึ่งทั้งสองคนก็เรียนรู้ได้อย่างรวดเร็วและนำไปใช้กับเจ้าของภาษาทันทีจนเกิดเสียงโห่ฮาป่า ในขณะที่กันต์ก็กำลังพูดคุยเรื่องการตกแต่งรถกับไทอย่างออกรส โดยมีเคนชินนั่งฟังเงียบๆ แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีอึดอัดเหมือนวันแรกๆ
ปุณณ์ดูผ่อนคลายและเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น เขานั่งอยู่ข้างเคนชินและคอยช่วยแปลบทสนทนาที่ซับซ้อนเกินกว่าที่เพื่อนๆ จะเข้าใจได้ ทุกครั้งที่เขาหันไปพูดกับเคนชิน ก็จะได้รับสายตาที่อ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัดตอบกลับมาเสมอ
ทันใดนั้น มือถือของไท, กันต์, ต้า, บอส, และปุณณ์ ก็สั่นพร้อมกันเป็นจังหวะเหมือนนัดหมาย ทุกคนหยิบขึ้นมาดูแล้วก็พบว่าไลน์กลุ่ม "ใต้เบาะ" กำลังลุกเป็นไฟจากข้อความที่ส่งมาตั้งแต่เมื่อคืน
[Kim หมอหื่น]: ไอ้พวกเวรตะไล!!! กูนั่งถ่างขารอผ่าตัดอยู่เนี่ย พวกมึงไปแช่น้ำร้อนกับหนุ่มญี่ปุ่น! ชีวิตแม่งไม่ยุติธรรม! รูปที่ส่งมานี่มันอะไรกันวะ! ใครเป็นใครมั่ง แนะนำตัวด่วน!!!
[Ney The Producer]: องค์ประกอบภาพสวยสัส... แสงได้ อารมณ์ได้ แต่กูไม่ได้อยู่ในรูป! แค้นนี้ต้องชำระ! กลับมาโดนจัดหนักแน่! แล้วไอ้คนที่นั่งข้างไอ้ปุณณ์น่ะ... ออร่าแรงชิบหาย ถ่ายรูปขึ้นกล้องแน่นอน!
ทั้งห้าคนระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน ทำให้สามหนุ่มญี่ปุ่นมองด้วยความสงสัย
"What's so funny?" เรียวเอ่ยปากถามเป็นภาษาอังกฤษ
กันต์พยายามกลั้นหัวเราะแล้วยื่นมือถือให้ดู "Our friends back home are... a little dramatic. They're jealous." (เพื่อนพวกเราที่บ้านน่ะ... ดราม่าเก่งนิดหน่อย พวกเขากำลังอิจฉา)
ปุณณ์ช่วยแปลและอธิบายเพิ่มเติมถึงนิสัยของคิมและเนย์ให้เคนชินฟัง ทำให้เคนชินถึงกับยกยิ้มที่มุมปากออกมาอย่างหาได้ยาก ก่อนที่ทุกคนจะหัวเราะร่วมกันอีกครั้ง
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ พวกเขาก็คุยกันถึงแผนของวันนั้นซึ่งเป็นวันสุดท้ายของการสัมมนาแล้ว
"วันนี้ไม่มีอะไรมากแล้วนี่ แค่พิธีปิดตอนบ่าย" ไทพูดขึ้น
บอสถอนหายใจออกมาเสียงดัง "เฮ้อ... ไม่อยากกลับเลยว่ะ กำลังมันส์" เขาพูดพลางตบไหล่เรียวป้าบๆ "เมื่อคืนแม่งสุดยอดว่ะ... แต่เสียดาย เมาไปหน่อย บางช็อตแม่งเบลอๆ อยากชัดๆ กว่านี้ว่ะ"
"งั้นก็ต้องซ้ำไง จะได้จำได้ชัดๆ" ฮารุพูดสวนขึ้นมาทันทีอย่างขี้เล่น
คำพูดนั้นทำให้ทุกคนชะงักและมองหน้ากันอีกครั้ง จากบทสนทนาล้อเล่นได้กลายเป็นความปรารถนาที่คุกรุ่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
"ห้องพักพวกเรามันเล็กไปสำหรับแปดคนว่ะ" ต้าพูดขึ้นเหมือนรำพึงกับตัวเอง
ไทหันไปสบตากับเคนชิน เหมือนเป็นการโยนอำนาจตัดสินใจครั้งสุดท้ายให้กับเจ้าบ้าน เคนชินนิ่งไปครู่หนึ่ง สายตาของเขากวาดมองใบหน้าของทุกคน ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ปุณณ์ แล้วเขาก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่เด็ดขาด
"คืนนี้... ผมจะจองห้องสวีทที่ใหญ่ที่สุดของโรงแรมไว้... สำหรับ 'การประชุมสรุปผล' รอบสุดท้าย"
คำประกาศิตนั้นทำให้ทุกคนโห่ร้องออกมาด้วยความยินดี ค่ำคืนสุดท้ายในญี่ปุ่นกำลังจะกลายเป็นค่ำคืนที่น่าจดจำที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย
ค่ำคืนนั้น ณ ห้องเพรสซิเดนเชียลสวีทที่หรูหราและกว้างขวางที่สุดของรีสอร์ท
กันต์, ต้า, และบอส นั่งรออยู่บนโซฟาหนังขนาดใหญ่กลางห้อง ในชุดลำลองสบายๆ แสงไฟสีนวลสลัว เพลงแจ๊สเบาๆ และเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ราคาแพงที่ถูกจัดเตรียมไว้บนโต๊ะ สร้างบรรยากาศที่ดูผ่อนคลายแต่ก็แฝงไปด้วยความตื่นเต้นที่รอคอย
แล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น...
กันต์เป็นคนเดินไปเปิดประตู
ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าทำให้ชายทั้งสามคนที่รออยู่ถึงกับพูดไม่ออก...
ไท, ปุณณ์, เคนชิน, เรียว, และฮารุ... ตำรวจทั้งห้า นายก้าวเข้ามาในห้อง... ในสภาพที่สวมชุดเครื่องแบบตำรวจเต็มยศ ของแต่ละประเทศ
ไทและปุณณ์อยู่ในเครื่องแบบสีกากีที่คุ้นตาแต่ถูกรีดจนเรียบกริบ รองเท้าหนังขัดมันวาววับ ไทดูสง่างามและน่าเกรงขามในฐานะสารวัตร ในขณะที่ปุณณ์ก็ดูองอาจและมั่นคง
ส่วนเคนชิน, เรียว, และฮารุ อยู่ในเครื่องแบบสีน้ำเงินเข้มของตำรวจญี่ปุ่น เคนชินสวมถุงมือสีขาวและหมวกทรงหม้อตาลที่ยิ่งเสริมออร่าความเป็นผู้นำของเขาให้พุ่งสูงขึ้นไปอีก
บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปทันที จากความผ่อนคลายกลายเป็นความตึงเครียดที่ปลุกเร้าอารมณ์อย่างรุนแรง มันคือภาพของ "อำนาจ" และ "วินัย" ที่เดินเข้ามาหาพวกเขาด้วยตัวเอง
ตำรวจทั้งห้านายไม่ได้พูดอะไร พวกเขาเดินสำรวจไปรอบๆ ห้องด้วยท่าทีขรึมๆ ก่อนที่ไทจะเดินไปที่บาร์แล้วรินวิสกี้ใส่แก้ว ในขณะที่เคนชินเดินไปหยุดยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ที่เห็นวิวเมืองยามค่ำคืน
กันต์, ต้า, และบอส กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก พวกเขามองหน้ากัน เป็นที่รู้กันว่า "การประชุม" ครั้งนี้... จะต้องดุเดือดและลึกซึ้งยิ่งกว่าครั้งไหนๆ
และพวกเขา... ในฐานะ "พลเรือน"... จะต้องเป็นฝ่ายเริ่มเปิดการประชุมก่อน
ความเงียบที่เต็มไปด้วยความตึงเครียดนั้นถูกทำลายลงโดยกันต์
เขาเดินไปที่บาร์ รินวิสกี้ราคาแพงใส่แก้วสามใบ ก่อนจะเดินกลับมาหากลุ่ม "พลเรือน" ของเขาสองคน ยื่นแก้วให้ต้ากับบอส แล้วพูดด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยแผนการ
"ดื่ม... เพื่อเปิดการประชุม"
ทั้งสามคนยกแก้วขึ้นชนกันเบาๆ แล้วกระดกวิสกี้สีอำพันลงคอในอึกเดียว ความร้อนของแอลกอฮอล์ที่แล่นผ่านลำคอคือสัญญาณเริ่มต้น
กันต์ให้สัญญาณด้วยสายตา... และปฏิบัติการก็เริ่มขึ้น
ต้ากับบอสพุ่งเป้าไปที่เรียวกับฮารุอย่างรวดเร็ว ทั้งสองคนใช้ความได้เปรียบด้านขนาดและความคุ้นเคยในเกมแบบนี้ กดตำรวจหนุ่มชาวญี่ปุ่นทั้งสองลงบนเตียงคิงไซส์ขนาดใหญ่ เสียงหัวเราะและเสียงร้องโวยวายดังขึ้นเมื่อเครื่องแบบสีน้ำเงินเข้มถูกปลดออกอย่างไม่ปรานี
"เฮ้ยๆ! เบาๆ! นี่ชุดทางราชการนะเว้ย!" เรียวร้องลั่นเมื่อบอสใช้ฟันกัดไปที่กระดุมเสื้อของเขา
"ก็เพราะเป็นชุดราชการไง มันถึงได้น่าเอาขนาดนี้!" บอสตอบกลับเสียงหื่น ก่อนจะกดร่างของเรียวลงกับฟูกนุ่มแล้วเริ่ม "ตรวจค้น" ร่างกายของอีกฝ่ายอย่างละเอียดด้วยริมฝีปากของเขา
ฝั่งของต้ากับฮารุก็ไม่ต่างกัน ต้าที่ตัวใหญ่กว่าอย่างเห็นได้ชัด พลิกร่างของฮารุให้นอนคว่ำลงได้อย่างง่ายดาย "ไหนดูซิ... ตำรวจญี่ปุ่นเขาซ่อนอะไรไว้ข้างหลังบ้าง" ต้ากระซิบชิดใบหู ก่อนจะแยกแก้มก้นของฮารุออกจากกันแล้วใช้ลิ้นทักทายอย่างจาบจ้วงจนตำรวจหนุ่มชาวญี่ปุ่นสะดุ้งสุดตัว
ในขณะเดียวกัน กันต์ก็กำลังเล่นเกมที่อันตรายกับไทและเคนชิน เขาปลดกระดุมเสื้อของไทออกจนหมด เผยให้เห็นแผงอกที่สมบูรณ์แบบ ก่อนจะหันไปหาเคนชินแล้วค่อยๆ ดึงถุงมือสีขาวของอีกฝ่ายออก... แต่แล้วไทก็หมดความอดทน เขาคว้าข้อมือของกันต์แล้วกระชากไปที่โซฟา "เล่นกับไฟมากนักนะมึง" ไทคำราม ก่อนจะจัดการกับกันต์อย่างดุดัน
ตอนนี้ เหลือเพียงเคนชินกับปุณณ์ที่ยืนอยู่กลางห้อง...
เคนชินไม่พูดอะไร เขาเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้อาร์มแชร์ขนาดใหญ่ที่บุด้วยกำมะหยี่สีเลือดหมู แล้วตบเบาๆ ที่ตักของเขา เป็นการออกคำสั่งที่ไร้เสียงแต่ชัดเจนที่สุด
ปุณณ์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แต่ก็ยอมเดินเข้าไปหาแล้วค่อยๆ นั่งลงบนตักแกร่งของเคนชินตามคำสั่ง
"ถอดให้ฉัน" เคนชินพูดเสียงเรียบ
ปุณณ์ตัวสั่น แต่ก็เริ่มปลดเปลื้องเครื่องแบบของเคนชินออกทีละชิ้นอย่างเชื่องช้า... เนคไท, เสื้อนอก, เสื้อเชิ้ต... จนกระทั่งเห็นร่างกายท่อนบนที่สมบูรณ์แบบของอีกฝ่าย จากนั้นเคนชินก็จับมือของปุณณ์ให้เลื่อนลงไปจัดการกับเข็มขัดและซิปกางเกงของเขาต่อ
เมื่อความเป็นชายที่ยิ่งใหญ่ของเคนชินดีดผึงออกมา ปุณณ์ก็รู้หน้าที่ของตัวเองทันที เขาก้มลงไปใช้ปากปรนเปรอชายผู้เป็นเหมือนเจ้าชีวิตของเขาในขณะนี้อย่างตั้งใจที่สุด
หลังจากนั้นไม่นาน ทุกพื้นที่ในห้องก็เข้าสู่ความโกลาหลอย่างแท้จริง
เคนชินที่ถูกปรนนิบัติจนพอใจ อุ้มร่างของปุณณ์ขึ้นมาในท่าเจ้าสาวแล้วเดินตรงไปยังผนังกระจกบานใหญ่ที่เห็นวิวเมืองโตเกียวยามค่ำคืน เขาจับปุณณ์ให้หันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง ใช้มือข้างหนึ่งยึดสะโพกไว้มั่น ก่อนจะสอดใส่ความเป็นชายที่ร้อนจัดของเขาเข้ามาในร่างกายของปุณณ์จากด้านหลังอย่างแรงและลึก
"อ๊าาา! อ๊ะ... เคนชิน!" ปุณณ์ร้องเสียงหลง ใบหน้าและฝ่ามือแนบอยู่กับกระจกที่เย็นเฉียบ ภาพเมืองที่พร่ามัวสะท้อนเงาของพวกเขาที่กำลังร่วมรักกันอย่างเร่าร้อน
"มองหน้าฉัน... เวลาที่ฉันเอาเธอ" เคนชินออกคำสั่งเสียงพร่า เขาจับคางของปุณณ์ให้หันกลับมาสบตาผ่านเงาสะท้อนในกระจก ก่อนจะเริ่มขยับสะโพกอย่างหนักหน่วงและเป็นจังหวะที่ทำให้ปุณณ์สั่นสะท้านไปทั้งตัว
หลังจากที่เคนชินเริ่มต้น "สอบปากคำ" ปุณณ์อย่างดุเดือดแล้วนั้น ทุกกำแพงในห้องก็พังทลายลงโดยสมบูรณ์
บนเตียง... ต้าได้สอดใส่ความเป็นชายของเขาเข้าไปในร่างของฮารุที่นอนคว่ำหน้าอยู่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว "เป็นไง... ตำรวจญี่ปุ่น... ของไทยแม่งเด็ดกว่าไหม!" ต้าคำรามขณะกระแทกกระทั้นอย่างรุนแรง ในขณะที่บอสก็กำลังขย่มอยู่บนร่างของเรียวอย่างเมามันส์ "ครางดังๆ สิครับคุณตำรวจ! ให้เพื่อนคุณได้ยินด้วย!" บอสพูดพลางตบลงไปบนแก้มก้นของเรียวเสียงดังเพี๊ยะ!
ส่วนคู่ของไทกับกันต์ที่แยกตัวไปอยู่บนโซฟาตั้งแต่แรก บัดนี้ก็ได้เปลี่ยนบทบาทกันอย่างสิ้นเชิง กันต์ที่เคยเป็นฝ่ายถูกกระทำในตอนแรก ตอนนี้ได้ขึ้นมาอยู่บนตักของไทในท่านั่งหันหน้าเข้าหากัน ทั้งสองคนจ้องตากันอย่างลึกซึ้งขณะที่ร่างกายเชื่อมต่อกันเป็นหนึ่งเดียว
"อืมมม... พี่ไท..." กันต์ครางเสียงพร่า เอนตัวไปข้างหน้าซบกับแผงอกกว้างของไท มือของเขาก็จิกอยู่บนหัวไหล่แกร่ง "พี่... ไม่เคยเบาให้ผมเลยนะ"
"แล้วเคยขอให้เบาไหมล่ะ?" ไทกระซิบตอบเสียงแหบพร่า มือใหญ่ของเขาลูบไล้ไปตามแผ่นหลังที่ชุ่มเหงื่อของกันต์ ก่อนจะบีบเคล้นสะโพกของคนบนตักแล้วเริ่มขยับสวนขึ้นไปเป็นจังหวะที่หนักหน่วงและรู้ใจกันเป็นอย่างดี มันคือเซ็กส์ของคู่รักที่มั่นคง เข้าใจในความต้องการของกันและกันโดยไม่ต้องมีคำพูดมากมาย
เมื่อเห็นว่าทุกอย่างกำลังเข้าที่เข้าทาง ไทจึงค่อยๆ ผละกันต์ออกชั่วครู่เพื่อให้กันต์ได้ควบคุมจังหวะด้วยตัวเอง ก่อนที่เขาจะหันไปให้ความสนใจกับภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจทั่วทั้งห้อง และสายตาของเขาก็ไปปะทะเข้ากับเคนชินที่กำลังจ้องมองมาเช่นกัน สองผู้นำพยักหน้าให้กันเล็กน้อย เป็นการยอมรับในอาณาเขตของกันและกัน ก่อนที่ไทจะหันกลับมาให้ความสนใจกับกันต์ที่เริ่มขยับสะโพกอย่างร้อนแรงอีกครั้ง
ตอนนี้ทุกพื้นที่ได้เชื่อมต่อกันอย่างสมบูรณ์ บอสที่เพิ่งเสร็จกิจจากเรียว ก็คลานขึ้นไปบนเตียงเพื่อเข้าร่วมวงกับต้าและฮารุ ในขณะที่เรียวที่เพิ่งเป็นอิสระก็ถูกกันต์กวักมือเรียกให้ไป "ช่วย" ไทปรนเปรอเขาจากด้านหน้า กลายเป็นภาพของความสัมพันธ์ที่สลับซับซ้อนและไร้ขีดจำกัด...
ไทกับกันต์หลังจากเสร็จกิจกันที่โซฟา ก็ลุกขึ้นมาสำรวจสถานการณ์ ก่อนที่ไทจะเดินตรงไปที่เตียงแล้วเข้าร่วมวงกับต้าและฮารุ เขาใช้ปากของเขากับส่วนหน้าของฮารุ ในขณะที่ต้ายังคงกระแทกจากด้านหลัง ทำให้ฮารุสุขสมจนแทบจะสิ้นสติ
กันต์เห็นบอสกำลังสนุกอยู่กับเรียว เขาก็เข้าไปสมทบด้วยการจูบและใช้มือช่วยบอส ทำให้เรียวต้องรับศึกหนักจากชายไทยสองคนพร้อมกัน
ความวุ่นวายดำเนินไป ทุกคนสลับคู่และตำแหน่งกันอย่างอิสระ บอสอาจจะย้ายจากเรียวมาช่วยไทปรนเปรอฮารุ ในขณะที่กันต์ก็อาจจะเข้าไปดูแลต้าที่เพิ่งเสร็จกิจ...
แต่คู่ของเคนชินกับปุณณ์ยังคงอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน เคนชินยังคงกระแทกกระทั้นร่างกายของปุณณ์อยู่กับผนังกระจกอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ราวกับจะตอกย้ำความเป็นเจ้าของและปลดปล่อยความปรารถนาทั้งหมดที่เขามีต่อเด็กหนุ่มคนนี้ออกมาให้หมดสิ้น
"เคนชิน... ผม... ผมไม่ไหวแล้ว... อ๊าาา!"
เสียงกรีดร้องของปุณณ์คือสัญญาณสุดท้าย เคนชินคำรามออกมาอย่างรุนแรงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะปลดปล่อยทุกหยาดหยดเข้าไปในร่างกายของปุณณ์จนหมดสิ้น พร้อมๆ กับที่เสียงครางแห่งความสุขสมดังขึ้นจากทุกมุมของห้อง... พายุได้พัดผ่านไปแล้ว
หลังจากนั้น บรรยากาศก็เข้าสู่ความเงียบสงบ ทุกคนนอนหมดแรงพาดเกี่ยวกันอยู่ท่ามกลางชิ้นส่วนของเครื่องแบบที่กระจัดกระจาย
เคนชินประคองร่างที่อ่อนปวกเปียกของปุณณ์มานั่งลงบนเก้าอี้อาร์มแชร์ เขาไม่ได้พูดอะไร แต่หยิบเสื้อเชิ้ตของปุณณ์ขึ้นมาแล้วบรรจงติดกระดุมให้ทีละเม็ดด้วยความอ่อนโยน
หลังจากติดกระดุมเม็ดสุดท้ายให้แล้ว เคนชินก็ลุกขึ้นยืน เขาเดินไปหยิบหมวกตำรวจทรงหม้อตาลของตัวเองขึ้นมา ก่อนจะเดินกลับมาแล้วค่อยๆ สวมลงบนศีรษะของปุณณ์อย่างแผ่วเบา
ปุณณ์เงยหน้าขึ้นสบตากับเคนชิน ในแววตาของสารวัตรหนุ่มชาวญี่ปุ่นที่เคยแข็งกร้าว ตอนนี้กลับมีเพียงความอ่อนโยนและรู้สึกรักใคร่อย่างท่วมท้น เป็นการปิดฉาก "การประชุม" ที่สมบูรณ์แบบที่สุด... และเป็นการเริ่มต้นบทใหม่ของความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งยิ่งกว่าเดิม
