หลายสัปดาห์ผ่านไปหลังจาก "ภารกิจห้องสมุด" ซันพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขายังคงเป็น "อาทิตย์" นักเรียนตัวอย่างที่ตั้งใจเรียน ทำกิจกรรม และเป็นที่ชื่นชอบของเพื่อนๆ และครูอาจารย์ ทุกรอยยิ้ม ทุกคำพูดถูกกลั่นกรองมาอย่างดีเพื่อไม่ให้ใครเห็น "AnonVoyager" ที่ซ่อนอยู่ภายใต้เปลือกนอกนั้น
ความกังวลเรื่องภีมยังคงเป็นเงาตามติด แม้ภีมจะไม่ได้แสดงท่าทีผิดปกติอะไรอีก ซันก็ยังคงรู้สึกเหมือนมีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องอยู่ตลอดเวลา เขาสังเกตเห็นว่าภีมมักจะปรากฏตัวในที่ที่เขาไม่คาดคิดเสมอ บางครั้งก็อยู่แถวห้องน้ำ บางครั้งก็เดินผ่านมุมตึกที่เขาชอบใช้เป็นทางลัด หรือแม้กระทั่งโผล่มาทักทายตอนที่เขากำลังดูทวิตเตอร์แบบเผลอๆ ซันพยายามระมัดระวังตัวมากขึ้น ไม่ดูรูปหรือวิดีโอในที่สาธารณะอีก แต่ความรู้สึกระแวงก็ยังไม่จางหายไป
ถึงอย่างนั้น ซันก็ยังคงเป็นอาทิตย์ที่โดดเด่น และความสามารถของเขาก็เปล่งประกายออกมาอย่างเห็นได้ชัด
ปลายภาคเรียนที่ 2 โรงเรียนมีการจัดโครงการ "นวัตกรรมเพื่อสิ่งแวดล้อม" ซึ่งเป็นโปรเจกต์ใหญ่ที่ให้นักเรียนแต่ละห้องส่งผลงานเข้าประกวด ซันได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าทีมของห้อง ม.4/1 เขาเลือกที่จะทำโปรเจกต์ "ระบบบำบัดน้ำเสียอัจฉริยะสำหรับโรงเรียน" เป็นการนำเทคโนโลยี IoT (Internet of Things) มาประยุกต์ใช้เพื่อลดปริมาณการใช้น้ำและบำบัดน้ำทิ้งจากโรงอาหารให้สามารถนำกลับมาใช้รดน้ำต้นไม้ได้
ในฐานะหัวหน้าทีม ซันแสดงศักยภาพความเป็นผู้นำและความรู้ความสามารถทางวิชาการออกมาอย่างเต็มที่ เขาวางแผนการทำงานอย่างเป็นระบบ แบ่งหน้าที่ให้เพื่อนๆ ในทีมได้อย่างเหมาะสม ไม่ว่าจะเป็นการค้นคว้าข้อมูล การออกแบบระบบ การเขียนโค้ดสำหรับเซนเซอร์ หรือการนำเสนอผลงาน ทุกขั้นตอนถูกควบคุมดูแลโดยซันอย่างละเอียดถี่ถ้วน
การทำงานในโปรเจกต์นี้หนักหน่วงมาก พวกเขาต้องประชุมกันหลังเลิกเรียนแทบทุกวัน บางครั้งก็ต้องอยู่ถึงค่ำเพื่อทดสอบระบบหรือปรับแก้โค้ด ซันทุ่มเทให้กับมันอย่างเต็มที่ ทั้งเพื่อชื่อเสียงของห้อง และเพื่อพิสูจน์ตัวเองว่าเขาสามารถทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าแค่ "ภารกิจ" ลับๆ ในทวิตเตอร์
ช่วงหนึ่งของการทำงาน มีปัญหาใหญ่เกิดขึ้น ระบบเซนเซอร์วัดค่า pH ในน้ำเกิดความผิดพลาด ทำให้ค่าที่ได้คลาดเคลื่อนและส่งผลต่อการบำบัดน้ำ เต้ซึ่งเป็นคนดูแลเรื่องการเขียนโค้ดถึงกับกุมขมับ
"ตายห่าแล้วไอ้อาทิตย์! ถ้าแก้ตรงนี้ไม่ได้ เราส่งงานไม่ทันแน่" เต้บ่นอย่างเครียดจัด
ซันไม่ตื่นตระหนก เขาเดินไปที่แผงวงจร ตรวจสอบโค้ดอย่างละเอียด ก่อนจะหยิบปากกาเคมีมาวงจุดที่น่าจะเป็นปัญหา
"ลองเปลี่ยนอัลกอริทึมตรงนี้ดูดิ" ซันบอกเต้ด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ "แล้วปรับค่าตัวแปรในส่วนนี้เพิ่มอีกนิดน่าจะช่วยได้"
เต้ลองทำตามที่ซันบอก และไม่น่าเชื่อ ระบบเซนเซอร์ก็กลับมาทำงานได้อย่างถูกต้อง ค่า pH ที่แสดงผลออกมาแม่นยำไร้ที่ติ
"เฮ้ย! มึงทำได้ไงวะไอ้อาทิตย์ โคตรเก่งเลย!" เต้ร้องอุทานด้วยความทึ่ง
ซันยิ้มเล็กน้อย "ก็แค่เคยศึกษาเรื่องนี้มาบ้างน่ะ"
ความสามารถของซันเป็นที่ประจักษ์แก่ทุกคนในทีม เพื่อนๆ ชื่นชมในความเฉลียวฉลาดและความเป็นผู้นำของเขา แม้แต่ครูที่ปรึกษาโครงการอย่างอาจารย์สมศักดิ์ก็ยังเอ่ยชมซันเป็นพิเศษ
"อาจารย์ไม่ผิดหวังจริงๆ ที่เลือกอาทิตย์เป็นหัวหน้าทีม เธอเป็นคนมีความสามารถรอบด้าน และเป็นผู้นำที่ดีมาก" อาจารย์สมศักดิ์กล่าวด้วยรอยยิ้มภาคภูมิใจ
วันนำเสนอผลงาน ทีมของซันทำได้อย่างยอดเยี่ยม "ระบบบำบัดน้ำเสียอัจฉริยะ" ของพวกเขาได้รับเสียงปรบมือเกรียวกราวจากทั้งคณะกรรมการ ครูอาจารย์ และเพื่อนนักเรียน โครงการของห้อง ม.4/1 คว้ารางวัลชนะเลิศมาได้อย่างไร้ข้อกังขา
ซันยืนอยู่บนเวที รับใบประกาศเกียรติคุณพร้อมรอยยิ้มที่ภาคภูมิใจ แสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูปสาดส่องเข้ามาไม่หยุดหย่อน เขากลายเป็นที่ยอมรับและชื่นชมของทุกคนในโรงเรียน ภาพลักษณ์ของ "อาทิตย์ผู้สมบูรณ์แบบ" ยิ่งแข็งแกร่งและเปล่งประกายมากยิ่งขึ้น
จากมุมหนึ่งของหอประชุม ภีมยืนมองซันอยู่บนเวที ดวงตาคมกริบคู่นั้นยังคงจับจ้องไปที่ซัน รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของภีม มันไม่ใช่รอยยิ้มแห่งความชื่นชมอย่างเดียว แต่เป็นรอยยิ้มที่เหมือนกำลังมองดู "หมากตัวสำคัญ" ที่กำลังเติบโตและเฉิดฉายใน "กระดาน" ของเขาเอง
ภีมรู้ว่าความสามารถที่ซันแสดงออกมาในวันนี้ จะเป็นพื้นฐานสำคัญที่ทำให้แผนการที่เขากำลังจะเริ่มต้นมีความเป็นไปได้มากยิ่งขึ้น
ซันเดินลงจากเวที ท่ามกลางเสียงปรบมือและคำยินดีมากมาย เขารู้สึกถึงความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ ความกดดันที่เคยมีค่อยๆ คลายตัวลงไป ความรู้สึกภูมิใจในตัวเองถาโถมเข้ามาแทนที่
แต่ในขณะเดียวกัน มุมหนึ่งของจิตใจเขาก็ยังคงรู้สึกถึงสายตาที่มองมา... สายตาที่ซันไม่รู้ว่ากำลังวางแผนอะไรอยู่เบื้องหลังความสัมพันธ์ที่ดูเหมือนจะปกติ
