ความห่างเหินที่เกิดขึ้นระหว่างซันกับเต้เป็นเหมือนแผลสดที่กัดกินใจซัน แต่ความเครียดที่แท้จริงกลับมาจาก Game Master ที่ยังคงบีบบังคับเขาอย่างต่อเนื่อง ซันรู้สึกเหมือนกำลังถูกรัดอยู่ในกรงที่มองไม่เห็น ยิ่งพยายามดิ้นรนมากเท่าไหร่ กรงก็ยิ่งบีบรัดแน่นขึ้นเท่านั้น
ซันพยายามใช้ชีวิตประธานนักเรียนอย่างไร้ที่ติ เขาเข้าประชุมสภาบ่อยขึ้น จัดการงานต่างๆ ด้วยความรับผิดชอบ เพื่อกลบเกลื่อนความสับสนภายใน และเพื่อหนีจากความคิดเรื่อง GM แม้จะรู้ว่ามันเป็นการหนีที่ไม่สำเร็จ
ช่วงพักกลางวัน ซันกำลังเดินไปที่โรงอาหารเพื่อทานข้าวกับเต้และภีม เมื่อเสียงแจ้งเตือนข้อความจาก GM ก็ดังขึ้น เขารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูด้วยความรู้สึกที่หวาดระแวงปนหงุดหงิด
"ยินดีด้วยกับความขยันในการทำงานของคุณอาทิตย์ แต่ดูเหมือนคุณจะลืม 'เกม' ของเราไปแล้วนะ"
ซันขมวดคิ้ว ความเย้ยหยันในถ้อยคำของ GM ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ
"สำหรับภารกิจต่อไป ผมจะให้โอกาสคุณแสดง 'ความเป็นชาย' ใน 'เขตอำนาจ' ของคุณเอง"
หัวใจของซันเต้นกระหน่ำ เขารู้สึกถึงลางร้ายบางอย่าง
"ภารกิจที่ 3: 'การแสดงเดี่ยวบนบัลลังก์' สถานที่: ห้องน้ำชั้นบนสุดของตึกเรียน (ชั้น 4) เวลา: อีก 15 นาทีจากนี้ (ช่วงพักกลางวัน) ภารกิจ: ให้คุณโชว์ ‘ความเป็นชาย’ ของ AnonVoyager ต่อหน้ากระจกในห้องน้ำนั้นเป็นเวลา 30 วินาที (สวมหน้ากากอนามัยสีดำตลอดเวลา) บันทึกผลงาน: วิดีโอสั้นๆ 1 นาที (เน้นความเสี่ยงและ Expression ของคุณ) คำแนะนำ: ชั้น 4 เป็นพื้นที่ของนักเรียน ม.ปลาย อาจจะเงียบกว่าชั้นอื่น... แต่คุณคงรู้ว่าไม่มีที่ไหนปลอดภัยจริงๆ ใช่ไหมล่ะ?"
ซันแทบจะหยุดหายใจ ห้องน้ำชั้น 4 ตึกเรียน... นี่คืออาณาเขตของเขา ในฐานะประธานนักเรียน เขามักจะใช้ห้องน้ำชั้นนี้บ่อยที่สุดเพราะค่อนข้างเป็นส่วนตัว และนี่คือการที่ GM ล้ำเส้นเข้ามาใน "พื้นที่ปลอดภัย" ของเขาอย่างโจ่งแจ้ง
เหลือเวลาเพียง 15 นาที ซันหันไปมองเต้และภีมที่กำลังเดินนำหน้าเขาไปที่โรงอาหาร
"กูขอตัวก่อนนะ พวกมึงไปกินข้าวกันเลย" ซันพูดเสียงเรียบ
"อ้าว จะไปไหนวะ" เต้ถามด้วยความสงสัย
"พอดีมีธุระด่วนน่ะ" ซันตอบปัดไป แล้วรีบเดินกลับไปที่ตึกเรียน ม.ปลาย โดยไม่รอคำตอบ
ความรู้สึกหวาดระแวงพุ่งสูงขึ้นถึงขีดสุด เขาเดินขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว ในหัวเต็มไปด้วยความคิดที่ปะปนกันระหว่างความโกรธ ความกลัว และความตื่นตระหนก GM กำลังเล่นเกมที่บีบคั้นหัวใจเขาจริงๆ
เมื่อมาถึงห้องน้ำชั้น 4 มันเงียบสงบอย่างที่ GM บอก ซันเดินเข้าไปด้านใน จัดวาง ขาตั้งกล้องขนาดเล็ก ไว้ในมุมอับข้างอ่างล้างหน้า ก่อนจะสวมหน้ากากอนามัยสีดำที่พกมาด้วย ปิดบังใบหน้าครึ่งล่างอย่างมิดชิด เขากดปุ่มบันทึกวิดีโอ ใบหน้าของเขาในตอนนี้เต็มไปด้วยความเครียดและความหวาดระแวง
เสียงฝีเท้าจากโถงทางเดินดังเข้ามาใกล้ ประตูห้องน้ำแง้มออกเล็กน้อย ซันชะงักตัวแข็งทื่อ เขาเหลือบมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ที่กำลังบันทึกภาพอยู่ แล้วก็ได้ยินเสียงทักเข้ามาจากด้านนอก
"อาทิตย์! นายอยู่ไหนวะ!"
เสียงนั้นเป็นของ ภีม!
ซันรู้สึกเหมือนถูกค้อนปอนด์ฟาดเข้ากลางหัว เขาไม่คิดว่าภีมจะเดินตามมาถึงที่นี่ หัวใจของเขาเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง ความกลัวเข้าครอบงำอย่างสมบูรณ์แบบ GM จงใจสั่งให้เขาทำภารกิจในที่ที่ภีมสามารถตามมาเจอได้ใช่ไหม?
ซันรีบปลดกระดุมกางเกง รูดซิป และดึงกางเกงชั้นในลงอย่างรวดเร็ว เพียงแค่เผยให้เห็นลำควยที่ผงาดขึ้น ซันรู้ว่าเขาไม่มีเวลามากพอที่จะทำภารกิจให้สำเร็จครบ 30 วินาที เขาเพียงแค่ต้องการให้กล้องบันทึกภาพ "ความเป็นชาย" ของเขาไว้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนที่ภีมจะเดินเข้ามาถึงตัว
ภีมเดินเข้ามาในห้องน้ำ "อ้าว อยู่นี่เอง กูหากำลังจะแย่ ไปกินข้าวกันดิ"
ซันฝืนยิ้ม "อ๋อ... พอดีปวดท้องน่ะ เลยแวะเข้าห้องน้ำ" ซันตอบด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เหงื่อเย็นๆ กลับผุดขึ้นที่แผ่นหลัง
ภีมยิ้มเล็กน้อย "อืม... ไปเหอะ เต้รอนายอยู่นะ" ภีมมองไปรอบๆ ห้องน้ำเล็กน้อย สายตาของเขาหยุดอยู่ที่บริเวณที่ซันจัดวางขาตั้งกล้องไว้เมื่อครู่ แต่ก็แค่แวบเดียวแล้วก็หันกลับมา
ซันถอนหายใจโล่งอก เขาเดินตามภีมออกจากห้องน้ำไป หัวใจยังคงเต้นไม่เป็นจังหวะ ความรู้สึกหวาดระแวงและถูกล่ามันช่างทรมานเหลือเกิน GM กำลังสนุกกับการเห็นเขาดิ้นรนอย่างชัดเจน
เมื่อกลับถึงห้องเรียน ซันรีบเปิดโทรศัพท์ เขาตัดสินใจที่จะไม่ส่งวิดีโอที่บันทึกไว้ในห้องน้ำครู GM สั่งให้เขาโชว์ความเป็นชาย แต่เขาเพียงแค่ได้เผยให้เห็นมัน ก่อนจะถูกขัดจังหวะ เขาไม่มีวิดีโอที่ "สมบูรณ์" ที่จะส่งได้เลย
แต่ไม่นานนัก เสียงแจ้งเตือนข้อความจาก GM ก็ดังขึ้น
"ครบกำหนดแล้วนะ @AnonVoyager วิดีโอของผมอยู่ไหน?"
ซันรู้สึกเหมือนเลือดในกายเย็นเฉียบ ข้อความที่ดูเรียบง่ายนี้กลับน่ากลัวยิ่งกว่าคำขู่ใดๆ GM ไม่ได้บอกว่ารู้เรื่องที่เกิดขึ้น แต่กลับมา "ทวง" ผลงานที่ไม่มีอยู่จริง มันคือการต้อนเขาให้จนมุมอย่างเลือดเย็น เขาจะตอบกลับไปว่าอย่างไรในเมื่อวิดีโอที่ "สมบูรณ์" ตามคำสั่งนั้นไม่มีอยู่จริง... ความกลัวระลอกใหม่ถาโถมเข้ามา เกมนี้ไม่ได้สนุกอีกต่อไปแล้ว แต่มันคือกรงที่มองไม่เห็นที่กำลังบีบรัดเขาไว้แน่นขึ้นเรื่อยๆ
