ความรู้สึกสิ้นหวังจากการถูก Game Master ทำลายแนวป้องกันสุดท้ายยังคงกัดกินใจซันอย่างหนัก เขาต้องยอมรับ "กฎเหล็ก" ที่บังคับให้เขาต้องเปลือยตัวตนของ @AnonVoyager ออกมาอย่างสมบูรณ์แบบโดยไร้หน้ากากและไร้การเบลอหน้า ซันใช้ชีวิตในแต่ละวันราวกับซากศพที่เดินได้ ใบหน้าของ "อาทิตย์ผู้สมบูรณ์แบบ" ดูอ่อนล้าและไร้ประกาย
นอกเหนือจากเกมอันโหดร้ายของ GM การแข่งขันเพื่อรักษาตำแหน่งประธานนักเรียนก็ยิ่งเข้มข้นขึ้น วิน คู่แข่งคนสำคัญ เริ่มเดินสายหาเสียงอย่างหนักหน่วง มีการติดโปสเตอร์ตามจุดต่างๆ และเริ่มมีการปราศรัยย่อยตามห้องเรียนต่างๆ เพื่อดึงคะแนนเสียง ซันต้องทำหน้าที่ประธานนักเรียนอย่างหนักเพื่อรักษาฐานเสียงของตัวเองเอาไว้
ช่วงเย็นวันหนึ่ง หลังเลิกเรียน ซันเดินไปที่ห้องสภานักเรียนเพื่อเตรียมงานสำหรับวันพรุ่งนี้ เขาพยายามหมกมุ่นอยู่กับงานเพื่อหลีกหนีความคิดอันมืดมิดที่ครอบงำจิตใจ เมื่อเสียงแจ้งเตือนจาก Twitter ดังขึ้น ซันกำโทรศัพท์แน่น เขารู้ดีว่านี่คือข้อความจาก GM และมันคงเป็น "คำสั่ง" ที่โหดร้ายยิ่งกว่าเดิม
ข้อความปรากฏขึ้นบนหน้าจอ
"คุณคงเบื่อแล้วสินะอาทิตย์กับการทำ 'ผลงาน' แบบเดิมๆ" ข้อความแรกเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
ซันกัดฟันแน่น ความโกรธเริ่มเข้ามาแทนที่ความกลัว
"สำหรับภารกิจต่อไป ผมอยากให้คุณมอบ 'การแสดงสด' ที่น่าจดจำที่สุดให้กับผม... ในสถานที่ที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดสำหรับ 'อาทิตย์ผู้สมบูรณ์แบบ' อย่างคุณ"
หัวใจของซันเต้นกระหน่ำ เขารู้สึกถึงลางร้ายที่สุดที่กำลังจะมาถึง
"ภารกิจที่ 5: 'บัลลังก์ที่แปดเปื้อน' สถานที่: ห้องเกียรติยศของโรงเรียน เวลา: เที่ยงคืนตรง คืนนี้ ภารกิจ: ให้คุณไลฟ์สตรีม (Live Stream) การโชว์ ‘ความเป็นชาย’ ของ AnonVoyager ต่อหน้าผมเป็นเวลา 2 นาที (และทำจนเสร็จภารกิจ) บันทึกผลงาน: สตรีมสด (ห้ามใส่หน้ากาก ห้ามเบลอหน้า ส่งมาทั้งไฟล์ดิบ) คำแนะนำ: ห้องเกียรติยศเป็นสถานที่ที่รวมความภาคภูมิใจและประวัติศาสตร์ของโรงเรียนไว้... คุณจะรู้สึกอย่างไรเมื่อ 'ความเป็นชาย' ของคุณได้ยืนอยู่บนบัลลังก์นั้น? ผมจะรอดูการแสดงของคุณนะ"
ซันแทบจะล้มทั้งยืน ห้องเกียรติยศของโรงเรียน... สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่รวมรูปปั้นผู้ก่อตั้งโรงเรียน ทำเนียบศิษย์เก่าดีเด่น และถ้วยรางวัลเกียรติยศมากมาย การที่ต้องไปโชว์ "ความเป็นชาย" ในที่แบบนั้น... และยังต้อง ไลฟ์สตรีม ด้วยใบหน้าที่เปิดเผยทุกรายละเอียด มันคือการทำลายเกียรติยศของตัวเองอย่างโจ่งแจ้ง และเป็นการเหยียบย่ำทุกสิ่งที่ "อาทิตย์ผู้สมบูรณ์แบบ" เคยยึดถือมาตลอด
GM ไม่ได้แค่ต้องการทำลายตัวตนของ @AnonVoyager เท่านั้น แต่กำลังต้องการทำลาย "อาทิตย์" ด้วยการบังคับให้เขาทำสิ่งที่น่าอัปยศที่สุดในสถานที่ที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุด
ซันกำโทรศัพท์แน่นจนมือสั่น เขารู้สึกขยะแขยงตัวเองอย่างที่สุด ความสิ้นหวังถาโถมเข้าใส่จนเขาแทบหายใจไม่ออก นี่คือคำสั่งที่เป็นไปไม่ได้... แต่เขาก็ไม่มีทางเลือก
เมื่อถึงเวลาเที่ยงคืน ซันเดินออกจากบ้านอย่างเงียบเชียบ ราวกับคนไร้วิญญาณ เขาขับรถมาที่โรงเรียน จอดรถในมุมมืดที่ไม่มีใครสังเกตเห็น เขาเดินเข้าไปในอาคารเรียนที่มืดมิดและเงียบสงบ ความหนาวเย็นของอากาศยามค่ำคืนไม่ได้ทำให้เขาสั่นสะท้านเท่าความกลัวที่เกาะกินหัวใจ
ซันรู้รหัสเข้าออกอาคารบางส่วนในฐานะประธานนักเรียน เขาใช้กุญแจและรหัสที่ได้มาอย่างง่ายดาย เดินไปตามทางเดินที่มืดมิดและไร้ผู้คน จนกระทั่งมาถึงหน้าประตูห้องเกียรติยศ ประตูไม้บานใหญ่มองดูศักดิ์สิทธิ์และน่าเกรงขาม
ซันสูดหายใจลึกๆ แล้วค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปภายในห้องเกียรติยศ แสงสลัวๆ จากโคมไฟที่ซันเปิดขึ้นส่องกระทบรูปปั้นผู้ก่อตั้งโรงเรียนและถ้วยรางวัลที่จัดแสดงอยู่ เสียงสะท้อนของฝีเท้าเขาดังไปทั่วห้องที่เงียบสนิท
ซันจัดวาง ขาตั้งกล้องขนาดเล็ก ไว้ในมุมที่มองเห็นตัวเองได้อย่างชัดเจน พร้อมกับเห็นฉากหลังที่เป็นสัญลักษณ์ของโรงเรียน เขากดปุ่มไลฟ์สตรีมบนโทรศัพท์ หน้าจอแสดงผลว่ากำลังทำการถ่ายทอดสด และมีข้อความแจ้งเตือนเล็กๆ ว่า "Game Master กำลังรับชม"
ซันมองตรงไปยังเลนส์กล้อง ดวงตาของเขาว่างเปล่าและไร้ประกาย ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความอับอายและความขยะแขยงตัวเอง เขาคือ "อาทิตย์ผู้สมบูรณ์แบบ" ที่กำลังยืนอยู่ใน "ห้องเกียรติยศ" แต่กำลังจะทำในสิ่งที่น่าอัปยศที่สุดในชีวิต
ซันเริ่มปลดกระดุมกางเกงนักเรียนอย่างช้าๆ มือของเขาสั่นระริก รูดซิปและกางเกงชั้นในลงอย่างเชื่องช้า เผยให้เห็นลำควยของเขาที่แข็งขืนผงาดขึ้นอย่างน่าสมเพช ใบหน้าของเขาเหยเกด้วยความรู้สึกที่ปะปนกันระหว่างความอับอาย ความโกรธ และความกลัว
สองนาทีแห่งการถูกทรมานเริ่มต้นขึ้น!
ซันมองตัวเองในจอโทรศัพท์ ภาพสะท้อนของเขาในตอนนี้ดูน่าสมเพชยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ไม่มีหน้ากากอนามัยมาบดบัง ไม่มีอะไรมาเบลอหน้า ทุกรายละเอียดบนใบหน้าของเขาถูกบันทึกไว้ และกำลังถูก GM มองเห็นสดๆ นี่คือการทำลายตัวตนของเขาอย่างแท้จริง
ขณะที่ซันกำลังชักรูดลำควยของตัวเองอย่างฝืนใจ ข้อความจาก GM ก็เด้งขึ้นมาบนหน้าจอโทรศัพท์แบบเรียลไทม์
"นั่นแหละ อาทิตย์... แสดงให้ผมเห็นว่าคุณยอมจำนนแล้ว"
"เร่งอีกสิ... ผมอยากเห็นคุณไปให้สุดกว่านี้"
"ใบหน้าคุณตอนนี้ดูดีมาก... ไม่ต้องซ่อนอะไรอีกแล้ว"
คำเยาะเย้ยของ GM เหมือนมีดกรีดลงไปในจิตใจของซัน เขาอยากจะกรีดร้อง อยากจะปาทิ้งโทรศัพท์ แต่เขาก็ทำได้เพียงกัดฟันแน่น ปล่อยให้ความขยะแขยงตัวเองถาโถมเข้าใส่
ซันพยายามเร่งจังหวะชักรูดให้เร็วขึ้น ร่างกายของเขาสั่นระริก ไม่ใช่เพราะความเสียวซ่าน แต่เพราะความเจ็บปวดทางจิตใจที่ถูกบีบคั้น เขาพยายามปลดปล่อยตัวเองให้จบลงโดยเร็ว แต่ความกดดันจาก GM และสายตาที่มองไม่เห็นทำให้เขาไม่สามารถทำได้ง่ายๆ เวลาผ่านไป 2 นาทีแล้ว แต่เขาก็ยังไปไม่ถึงจุดหมายที่ GM ต้องการให้ไปถึง
ข้อความจาก GM ยังคงปรากฏขึ้นอย่างต่อเนื่อง: "ยังไม่พอ... ผมอยากเห็นคุณแตก... โชว์ให้ผมดูว่าคุณอ่อนแอแค่ไหน"
ความทรมานยังคงดำเนินต่อไป ซันไม่มีทางเลือกนอกจากจะต้องฝืนทำต่อ ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดและขมขื่น เหงื่อกาฬไหลซึมไปทั่วร่างกาย เสียงหอบหายใจของเขาดังชัดเจนในความเงียบของห้องเกียรติยศ เขาคือประธานนักเรียนที่กำลังยืนเปลือยเปล่าและทำเรื่องน่าอัปยศที่สุดในสถานที่ที่ควรจะศักดิ์สิทธิ์ที่สุด ภายใต้การควบคุมที่สมบูรณ์แบบของใครบางคน
ในที่สุด ร่างกายของซันก็กระตุกเกร็ง พลันปลดปล่อยน้ำอสุจิสีขาวขุ่นออกมาอย่างรุนแรง เขาสะท้านไปทั้งตัว พร้อมกับเสียงครางที่หลุดออกมาอย่างไม่อาจควบคุมได้ แววตาของเขาว่างเปล่าและไร้ประกาย ความรู้สึกว่างเปล่าและถูกละเมิดเข้าครอบงำอย่างสมบูรณ์
เมื่อทุกอย่างจบลง ซันก็กดหยุดไลฟ์สตรีมทันที เขาทรุดตัวลงกับพื้น หายใจหอบอย่างหนักหน่วง ยังไม่ทันที่เขาจะได้เก็บของ เสียงแจ้งเตือนข้อความส่วนตัวก็ดังขึ้นมาทันที
"ยอดเยี่ยมมาก อาทิตย์... 'การแสดงสด' ของคุณน่าประทับใจจริงๆ... ตอนนี้ผมมี 'ตัวตน' ที่แท้จริงของคุณอยู่ในมือแล้วนะ อาทิตย์"
ซันอ่านข้อความนั้นด้วยความรู้สึกที่ว่างเปล่า ไม่มีความโกรธ ไม่มีความกลัว มีเพียงความรู้สึกแตกสลายที่ถาโถมเข้าใส่ เขาแพ้แล้ว แพ้ให้กับ GM อย่างหมดรูป
ซันคลานออกจากห้องเกียรติยศอย่างช้าๆ ร่างกายของเขาหนักอึ้งราวกับแบกรับโลกทั้งใบไว้บนบ่า เขาเดินไปขึ้นรถอย่างเชื่องช้า ขับรถกลับบ้านท่ามกลางความมืดมิดของยามค่ำคืนที่ไม่ต่างจากจิตใจของเขา
ซันปาโทรศัพท์ลงบนเตียงอย่างแรง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอน ดวงตาของเขาจ้องมองเพดานอย่างเลื่อนลอย เขารู้สึกเหมือนตัวเองถูกทอดทิ้งให้อยู่ในความมืดมิดเพียงลำพัง ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว...
