ความรู้สึกกระสับกระส่ายจากการถูกจับจ้องของภีมยังคงเกาะกินใจซันไปตลอดทั้งสัปดาห์ ไม่ว่าภีมจะพูดหรือทำอะไร ซันก็รู้สึกเหมือนกำลังถูกทดสอบตลอดเวลา ความกลัวว่าความลับจะถูกเปิดเผยมันน่ากลัวกว่าการถูกจับได้ระหว่างทำภารกิจเป็นร้อยเท่า
แต่ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป ซันยังคงต้องสวมบทบาท "อาทิตย์ผู้สมบูรณ์แบบ" ในโรงเรียน เขายังคงต้องเป็นนักเรียนดีเด่น เป็นเพื่อนที่ดีของเต้ และแน่นอน เป็นเพื่อนสนิทที่ดูเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติกับภีม
วันเสาร์ว่างๆ ซันตัดสินใจที่จะสลัดความกังวลทิ้งไป เขาไม่ยอมให้ความหวาดระแวงมาควบคุมชีวิต @AnonVoyager ของเขาได้ การที่ภีมอาจจะรู้หรือไม่รู้อะไรบางอย่าง ไม่ใช่เรื่องที่ซันจะหยุดโลกอีกใบของตัวเองได้ ยิ่งเขารู้สึกถูกกดดันในโลกแห่งความเป็นจริงมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งโหยหาการปลดปล่อยในโลกของความบ้าบิ่นมากเท่านั้น
ซันใช้เวลาเกือบทั้งเช้าในการสำรวจทวิตเตอร์ เขาเลื่อนดูโพสต์จากบัญชีต่างๆ ที่อวดภาพการ "ออกไปล่า" และ "เก็บงาน" ของตัวเองแม้ว่าผลงานชิ้นเอกจากภารกิจกับคุณหมอจะยังถูก 'ดอง' เก็บไว้ตามกฎความปลอดภัย แต่ชื่อเสียงของ @AnonVoyager ก็ยังคงพุ่งสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง จากผลงานก่อนหน้าที่เขาโพสต์ไปและสไตล์การนำเสนอที่ไม่เหมือนใคร ทำให้มีผู้ติดตามหน้าใหม่หลั่งไหลเข้ามา มีทั้งข้อความชื่นชมและคำท้าทาย...
"งานดี" ชิ้นใหม่นี้ต้องเป็นอะไรที่แตกต่างออกไป... อะไรที่ทำให้หัวใจเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม ซันเลื่อนดูแผนที่ในสมาร์ทโฟน เขามองหาจุดที่น่าสนใจ สถานที่ที่คนพลุกพล่านแต่ก็มีมุมอับให้พอได้ซ่อนตัว แววตาของซันเป็นประกายเมื่อเขาเจอสถานที่หนึ่ง – ห้องสมุดประจำจังหวัด
ห้องสมุดเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยผู้คนหลากหลายประเภท ทั้งนักเรียน นักศึกษา คนทำงาน หรือแม้แต่นักท่องเที่ยวที่เข้ามาใช้บริการ มันเป็นสถานที่ที่ดูเหมือนจะปลอดภัย แต่สำหรับซันแล้ว มันคือความท้าทายระดับกลางถึงสูง ที่ต้องใช้ความระมัดระวังเป็นพิเศษ เขาจะเลือกมุมอับที่พอจะมีหนังสือบัง หรือบริเวณชั้นหนังสือสูงๆ ที่คนไม่ค่อยเดินผ่าน
ซันเริ่มวางแผนอย่างละเอียด เขาศึกษารูปแบบการเดินของเจ้าหน้าที่ แผนผังของห้องสมุด และมุมกล้องวงจรปิด เขามั่นใจว่าสามารถหาจุดที่ปลอดภัยพอสมควรแต่ยังคงให้ความรู้สึกตื่นเต้นที่คาดเดาไม่ได้
ช่วงบ่าย ซันสวมเสื้อเชิ้ตสีเรียบๆ กับกางเกงขายาว สวมแว่นสายตาแบบไม่มีเลนส์ และแน่นอน หน้ากากอนามัย เพื่อปกปิดใบหน้า เขาเดินเข้าไปในห้องสมุดเหมือนนักศึกษาทั่วไป หยิบหนังสือขึ้นมาเล่มหนึ่งทำทีเป็นอ่าน แต่สายตาของเขากลับสอดส่องไปรอบๆ เพื่อหา "เหยื่อ" ที่น่าสนใจ
ไม่นานนัก สายตาของเขาก็สะดุดเข้ากับชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่มุมห้องสมุด ชายคนนั้นเป็นชายหนุ่มวัยกลางคน แต่งตัวภูมิฐาน ดูเป็นคนเรียบร้อย กำลังตั้งใจอ่านหนังสือเล่มหนาอยู่ ท่าทีสงบเสงี่ยมนั้นกลับกระตุ้นความรู้สึกอยากลองของของซันอย่างประหลาด เขาตัดสินใจว่าชายคนนี้แหละคือ "งานดี" ชิ้นต่อไป
ซันค่อยๆ เดินไปที่ชั้นหนังสือใกล้ๆ กับชายคนนั้น แกล้งทำเป็นหันหลังชนกันเบาๆ ขณะที่เลือกหนังสือ เขาสังเกตเห็นว่าชายคนนั้นเหลือบตามองมาเล็กน้อย ซันส่งรอยยิ้มบางๆ ใต้หน้ากากอนามัยไปให้ ก่อนจะแกล้งทำหนังสือตก เพื่อให้ชายคนนั้นช่วยหยิบ
ชายคนนั้นก้มลงหยิบหนังสือให้เขาด้วยท่าทีสุภาพ ซันกล่าวขอบคุณเบาๆ ก่อนจะกระซิบเสียงต่ำลงเล็กน้อย "ผมเห็นคุณอ่านหนังสือมานานแล้ว... น่าสนใจนะครับ"
ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองซัน แววตาของเขาดูประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล "ครับ... หนังสือเล่มนี้ดีมากเลย"
ซันยิ้ม เขารู้สึกถึงกระแสไฟฟ้าเล็กๆ ที่แล่นระหว่างพวกเขา ชายคนนั้นไม่น่าจะปฏิเสธการเล่นสนุกกับเขาในวันนี้
ภารกิจเริ่มต้นขึ้น ซันเดินนำชายคนนั้นไปยังมุมอับหลังชั้นหนังสือสูงๆ ที่เขาเล็งไว้ ไม่มีใครผ่านมาบริเวณนั้นบ่อยนัก มีเพียงแสงสว่างสลัวๆ จากหน้าต่างบานเล็กที่ส่องเข้ามา
ซันชี้ไปที่ช่องว่างระหว่างชั้นหนังสือสองฝั่งที่พอจะหลบสายตาคนได้ "มุมนี้เงียบดีนะครับ... เหมาะสำหรับคนที่ไม่อยากถูกรบกวน" เขาพูดพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
ชายคนนั้นเดินตามเข้ามาอย่างว่าง่าย ซันไม่รอช้า เขาหยิบ ขาตั้งกล้องขนาดเล็ก ที่ซ่อนไว้ในกระเป๋าเป้ออกมา แล้วรีบกางตั้งไว้หลังกองหนังสือที่ซ้อนกันอยู่ตรงมุมอับ เล็งมุมกล้องให้จับภาพบริเวณที่พวกเขากำลังจะ "ปฏิบัติการ" ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาเหลือบมองเพื่อให้แน่ใจว่ามันจะไม่ถูกสังเกตเห็นง่ายๆ
"คุณหมั่นไส้คนใส่แว่นบ้างไหมครับ?" ซันกระซิบถาม ชายคนนั้นมองหน้าเขาอย่างงงๆ "ทำไมเหรอครับ?"
ซันยิ้มร้าย แววตาเจ้าเล่ห์ "เปล่าครับ... พอดีผมมีวิธีถอดแว่นบางอย่างที่อาจจะทำให้คุณประทับใจ"
เขาไม่รอให้ชายคนนั้นตอบ ซันเอื้อมมือไปคว้าคอเสื้อของชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว แล้วดึงเข้ามาประกบจูบอย่างเร่าร้อนและบ้าบิ่น ลิ้นของซันแทรกเข้าไปในโพรงปากของชายคนนั้นอย่างดุดัน มืออีกข้างของเขาเลื่อนไปปลดเข็มขัดของอีกฝ่ายอย่างคล่องแคล่ว ท่ามกลางชั้นหนังสือสูงๆ ที่รายล้อมพวกเขาไว้ เสียงจูบดูดดื่มและเสียงเนื้อกระทบกันแผ่วเบาถูกกลบด้วยความเงียบของห้องสมุดและเสียงพลิกหน้ากระดาษจากที่อื่น
ซันบดเบียดร่างกายเข้าหาชายคนนั้น สัมผัสได้ถึงความแข็งขืนที่ผุดขึ้นจากใต้กางเกง มือของซันเลื่อนลงไปลูบไล้ ลำควย ที่ปูดโปนใต้เนื้อผ้าอย่างยั่วเย้า ชายคนนั้นครางในลำคออย่างอดกลั้น พลางผลักดันสะโพกเข้าหาซันตอบ
"อยากให้ผมช่วยถอดมันไหมครับ?" ซันกระซิบข้างหู น้ำเสียงแหบพร่าเต็มไปด้วยความต้องการ มือของเขาเลื่อนไปที่ซิปกางเกงของชายคนนั้นอย่างไม่รีบร้อนแต่เปี่ยมด้วยความตั้งใจ ชายคนนั้นพยักหน้ารัวๆ ดวงตาเป็นประกายเร่าร้อน
ซันรูดซิปลง ปลดปล่อย ควย แข็งขืนของอีกฝ่ายออกมาอย่างช้าๆ มันผงาดขึ้นอย่างน่าเกรงขาม ซันยิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนจะก้มลง ดูดเลียส่วนหัวของควย อย่างหิวกระหาย ลิ้นร้อนๆ ตวัดไปรอบๆ กลืนกินความใหญ่โตนั้นเข้าไปในปากอย่างไม่กลัวเกรง เสียงดูดครางต่ำๆ ของซันและเสียงหอบหายใจของชายคนนั้นดังสลับกันในมุมมืด
มือของชายคนนั้นขยำกลุ่มผมของซันอย่างแรง พลางแอ่นสะโพกขึ้นรับสัมผัสร้อนแรง ซันเงยหน้าขึ้นมาสบตาอีกฝ่าย ดวงตาของซันเต็มไปด้วยความเร่าร้อน เขาชอบที่ได้เห็นอีกฝ่ายบิดเร้าด้วยความเสียวซ่าน ซันถอดเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นร่างกายสมส่วนที่เต็มไปด้วยพลัง
"ถึงตาผมบ้าง" ชายคนนั้นกระซิบเสียงแหบพร่า ก่อนจะดึงตัวซันเข้ามาใกล้ มือของเขารูดซิปกางเกงของซันลง ปลดปล่อย ควย ของซันออกมาอย่างรวดเร็ว ชายคนนั้นก้มลง ดูดเลียควย ของซันอย่างชำนาญ ลิ้นร้อนๆ ตวัดไปทั่วปลาย ควย ของซันอย่างไม่ลดละ สร้างความเสียวซ่านที่แล่นพล่านไปทั่วร่าง
"อ่า... ซี้ดดด..." ซันครางออกมาอย่างอดกลั้นไม่ได้ มือเรียวของเขา ขยุ้ม แผ่นหลังของชายคนนั้น พลางกัดริมฝีปากแน่น
ชายคนนั้นหยิบถุงยางอนามัยที่ซันยื่นให้มาจากกระเป๋ากางเกงของซันด้วยมือที่สั่นเทาเล็กน้อย เขาฉีกซองออก แล้วรูดมันลงบน ควย ของซันอย่างช้าๆ ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความตั้งใจและยั่วเย้า ซันมองดูการกระทำนั้นด้วยสายตาเร่าร้อน มันเป็นส่วนหนึ่งของเกม ที่ทำให้เขารู้สึกมีอำนาจและควบคุมสถานการณ์ได้
เมื่อ ควย ของซันถูกสวมด้วยถุงยางอนามัยอย่างสมบูรณ์ ซันก็ดันชายคนนั้นให้หันหลังชนกับชั้นหนังสือสูงๆ ร่างกายสมส่วนของซันบดเบียดเข้าหาร่างของชายคนนั้นอย่างแนบแน่น ดวงตาของซันจ้องมองลงไปในดวงตาของอีกฝ่ายที่เต็มไปด้วยความปรารถนา
"ผมจะทำให้คุณรู้ว่าการอ่านหนังสือ... ไม่ใช่สิ่งเดียวที่น่าตื่นเต้นในห้องสมุด" ซันกระซิบเสียงพร่า ก่อนจะค่อยๆ กดสะโพกลงช้าๆ จัดตำแหน่งให้ ควย แข็งขันของซันตรงกับช่องทางรักของชายคนนั้น ความคับแน่นและความร้อนรุ่มเมื่อ ควย ของซันแทรกเข้ามาจนสุดช่องทางรักของชายคนนั้น ทำให้ซันสะท้านไปทั้งตัว
ซันเริ่มขยับสะโพกช้าๆ ก่อนจะค่อยๆ เพิ่มความเร็วและความแรงในการ ซอย เขาเงยหน้ามองชายคนนั้นที่กัดฟันแน่น ใบหน้าเหยเกด้วยความเสียวซ่าน ดวงตาจ้องมองมาที่ซันอย่างลึกซึ้ง เสียงเนื้อกระทบกันดังตับๆ ก้องอยู่ในมุมอับ แม้จะแผ่วเบา แต่ก็มากพอที่จะเพิ่มความตื่นเต้นระทึกให้ซันรู้ว่านี่คือสถานที่ที่เสี่ยงแค่ไหน
"อืมมม... เร็วอีก... ซี้ดดด..." ชายคนนั้นครางออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง มือหนาของเขาเปลี่ยนมาโอบรัดเอวสอบของซันอย่างแน่นหนา ออกแรงบีบเคล้นสะโพกเด็กหนุ่มตามจังหวะที่ซันเป็นฝ่ายควบคุม
ซันยิ้มอย่างพึงพอใจ เขาก้มลงจูบซับเหงื่อผุดพรายที่ข้างขมับของชายคนนั้นเบาๆ ก่อนจะกลับมาเพิ่มความแรงในการ ซอย ให้รุนแรงยิ่งขึ้น ช่องทางรักของเขาทำงานหนัก พลักเข้าออกอย่างต่อเนื่อง สร้างเสียงที่บ่งบอกถึงความดิบเถื่อน ซันเงยหน้าขึ้นมองเพดานเพื่อรับรู้ถึงความเร่าร้อนที่ถาโถมเข้ามา ดวงตาปิดสนิทขณะที่ร่างกายสั่นสะท้านไปทั้งตัว เขา บีบ เล็บลงบนไหล่ของอีกฝ่ายจนรู้สึกถึงเนื้อนุ่มๆ ที่ถูกบดขยี้ เขาเคลื่อนไหวราวกับเป็นเครื่องจักรแห่งความปรารถนา ปลดปล่อยความรู้สึกขอบคุณ ความโล่งใจ และความปรารถนาที่อัดอั้นมานานผ่านการกระทำอันเร่าร้อนนี้
เมื่อทั้งสองปลดปล่อยอารมณ์จนถึงขีดสุด ซันก็ทิ้งตัวลงซบกับอกกว้างของชายคนนั้น หายใจหอบถี่ด้วยความเหนื่อยล้าและความสุข เสียงครางแหบพร่าของชายคนนั้นคลอเคลียข้างหู ซันถอน ควย ออกจากช่องทางรักอย่างเชื่องช้า แล้วจัดการถอดถุงยางอนามัยออก ผูกปมให้เรียบร้อย ก่อนจะเก็บใส่ถุงพลาสติกเล็กๆ ที่เตรียมมา เพื่อนำไปทิ้งนอกสถานที่
ซันรีบดึงกางเกงและเสื้อกลับมาใส่ จัดการจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย และที่สำคัญคือต้องเก็บ ขาตั้งกล้อง กลับเข้าที่อย่างรวดเร็วและระมัดระวัง เขาเหลือบมองชายคนนั้นที่กำลังหายใจหอบ ใบหน้าแดงก่ำ รอยยิ้มมุมปากของซันปรากฏขึ้นอีกครั้ง เขารู้สึกเหมือนเป็นผู้ชนะ
"ขอบคุณนะครับสำหรับ 'บทเรียน' วันนี้" ซันกระซิบเสียงเบา ก่อนจะเดินออกจากมุมอับนั้นไปอย่างเงียบเชียบ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทิ้งให้ชายคนนั้นยืนหอบหายใจอยู่เพียงลำพัง
"ขณะที่ซันกำลังดื่มด่ำกับชัยชนะในโลกอีกใบของเขา ที่โรงเรียน... ชีวิตก็ยังคงดำเนินไปตามปกติ
ในห้องชมรมหลังเลิกเรียน เต้กำลังโวยวายใส่หน้าจอโทรทัศน์ที่ฉายภาพเกมต่อสู้อย่างเมามัน ส่วนภีมนั่งอยู่ข้างๆ ด้วยท่าทีสบายๆ
"ไอ้ภีม มึงมีอะไรติดใจไอ้อาทิตย์นักวะ" เต้บ่นขึ้นมาโดยที่สายตายังไม่ละจากหน้าจอ "เห็นจ้องมันแปลกๆ ตั้งหลายวันแล้ว"
ภีมหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ไม่ได้ตอบคำบ่นของเต้โดยตรง "เปล่าหรอก แค่รู้สึกว่ามันดูโตขึ้นเยอะเลยช่วงนี้ ดูมีอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไป"
"เปลี่ยนไปบ้าอะไร มันก็ไอ้อาทิตย์คนเดิมนั่นแหละ" เต้สวนกลับ
ภีมไม่ได้พูดอะไรต่อ เขากลับไปสนใจหน้าจอเกม นิ้วโป้งขยับบนคอนโทรลเลอร์อย่างเชื่องช้า แต่สายตาของเขาไม่ได้จับจ้องที่ตัวละครในเกมเลยแม้แต่น้อย
ดวงตาคมกริบคู่นั้นทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง ราวกับกำลังจับตามองใครบางคนจากระยะไกล... ที่มุมปากของเขาปรากฏรอยยิ้มบางเบาขึ้นมา... รอยยิ้มที่เต้ผู้ซึ่งหันกลับไปสนใจเกมของตัวเองแล้ว ไม่มีโอกาสได้เห็น"
