หลังจากคืนอันโกลาหลในตรอกมืดข้างวัดหลงซาน ซันใช้เวลาอีกสองสามวันในไทเป เพื่อสำรวจเมืองและเพลิดเพลินกับอาหารท้องถิ่น เขาเดินทางไปเยี่ยมชมสถานที่สำคัญต่างๆ เช่น ตึกไทเป 101, เจียงไคเชกเมโมเรียลฮอลล์ และเก็บเกี่ยวประสบการณ์จากไต้หวันให้เต็มที่ ความรู้สึกของการเป็น @AnonVoyager ผู้พิชิตดินแดนใหม่ๆ ยังคงอบอวลอยู่ในใจ
คืนสุดท้ายในไทเป ซันตัดสินใจที่จะไปที่ เขาช้าง (Elephant Mountain) เขาเดินขึ้นไปตามทางเดินที่ลาดชัน แม้จะเหนื่อยล้าจากการเดินทางตลอดทั้งวัน แต่เมื่อไปถึงจุดชมวิว ภาพของตึกไทเป 101 ที่ส่องแสงระยิบระยับอยู่ท่ามกลางมหานครไทเปในยามค่ำคืนก็ทำให้เขารู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง
เขายืนอยู่คนเดียวบนยอดเขา ท่ามกลางสายลมยามค่ำคืนที่พัดโชยมาเบาๆ ให้ความรู้สึกของการเดินทางที่ใกล้จะสิ้นสุดลง ซันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู "ผลงาน" จากการเดินทางของเขา
วิดีโอจาก โตเกียว (มาซาโตะ) ที่เขาเป็นผู้ควบคุมเกมทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบ ทำให้ซันยิ้มอย่างพึงพอใจ นั่นคือความสมบูรณ์แบบของ อำนาจในการควบคุม ที่เขาโหยหา เขาคือผู้กำกับ ผู้เล่น และผู้ชนะ
เขาเลื่อนไปยังวิดีโอจาก ฮาโกเน่ (เคนจิ) ภาพใบหน้าของเขาเองที่ถูกบันทึกไว้ในขณะที่กำลังปล่อยความรู้สึกออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ ซันมองด้วยแววตาที่ซับซ้อน มันคือความงดงามของ ความสุขในการยอมจำนน ที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้สัมผัส มันไม่ใช่การพ่ายแพ้ แต่เป็นการค้นพบอีกด้านของความเร้าอารมณ์
สุดท้าย คือวิดีโอจาก ไทเป (ลีโอและชายแปลกหน้า) คลิปที่สั่นไหวและวุ่นวาย ภาพความโกลาหลที่เขาไม่สามารถควบคุมได้ แต่กลับเป็นคลิปที่ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นที่สุด ซันหัวเราะกับตัวเองเบาๆ นั่นคือบทเรียนของ ความตื่นเต้นในความโกลาหล การดำดิ่งลงไปในความปั่นป่วนและรอดออกมาได้
ซันตระหนักว่าการเดินทางครั้งนี้ให้บทเรียนที่แตกต่างกันถึงสามอย่าง: อำนาจในการควบคุม, ความสุขในการยอมจำนน, และความตื่นเต้นในความโกลาหล เขาเข้าใจแล้วว่า @AnonVoyager ไม่จำเป็นต้องเป็น "ผู้ควบคุม" เสมอไป แต่เป็นตัวตนที่สามารถปรับเปลี่ยนและสนุกไปได้กับทุกสถานการณ์ ความมั่นใจของเขาเพิ่มขึ้นถึงขีดสุด เขารู้สึกว่าตัวเองแข็งแกร่งและพร้อมสำหรับทุกสิ่ง
แต่ท่ามกลางความรู้สึกภาคภูมิใจนั้น ข้อความจาก "ภีม" ก็เด้งขึ้นมาบนหน้าจอ: "ปิดเทอมสนุกไหมวะเพื่อน"
ข้อความสั้นๆ นี้ดึงซันกลับสู่โลกแห่งความจริงทันที ภาพของ "อาทิตย์ผู้สมบูรณ์แบบ" ประธานนักเรียนคนใหม่ ซ้อนทับขึ้นมา เงาของภีมและความลับที่ภีมรู้ ทำให้เขารู้ว่า "เกม" ที่แท้จริงกำลังจะเริ่มขึ้นที่บ้าน ไม่ใช่ที่นี่
ซันยืนอยู่บนยอดเขาช้างอีกพักใหญ่ ให้สายลมยามค่ำคืนพัดพาความกังวลและความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากใจ ซันรู้สึกพร้อมแล้วที่จะกลับไปเผชิญหน้ากับความท้าทายที่ใหญ่ที่สุดในโลกแห่งความจริง: การเป็นประธานนักเรียน เขาได้เติมเต็มความปรารถนาของ @AnonVoyager จนเต็มเปี่ยม และตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่ "อาทิตย์ผู้สมบูรณ์แบบ" จะต้องกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง และรับมือกับเกมที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น
เช้าวันรุ่งขึ้น ซันเดินทางไปยังสนามบินเถาหยวนด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความพร้อม เขามองดูวิวเมืองไทเปจากบนเครื่องบินเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เครื่องจะทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า
ซันนั่งมองก้อนเมฆสีขาวที่ลอยอยู่นอกหน้าต่างเครื่องบิน สายตาของเขาไม่ได้เหม่อลอยอีกต่อไปแล้ว แต่เต็มไปด้วยประกายแห่งความมุ่งมั่นและความท้าทายที่รออยู่ข้างหน้า เขารู้ว่าการเป็นประธานนักเรียนไม่ใช่เรื่องง่าย และการรับมือกับภีมที่รู้ความลับของเขายิ่งไม่ใช่เรื่องที่จะมองข้ามได้
แต่จากการเดินทางครั้งนี้ ซันได้เรียนรู้ว่าเขามีพลังที่ซ่อนอยู่ภายในตัว และเขาสามารถควบคุมมันได้ ไม่ว่าจะเป็นความบ้าบิ่นของ @AnonVoyager หรือความสมบูรณ์แบบของ "อาทิตย์" ทั้งสองตัวตนนี้ได้หลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียว ทำให้ซันแข็งแกร่งและพร้อมสำหรับทุกสิ่งที่กำลังจะมาถึง
ภาพสุดท้ายของซันคือใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจขณะที่เครื่องบินกำลังมุ่งหน้ากลับประเทศไทย เขาพร้อมแล้วที่จะก้าวลงจากเครื่องบิน ไปยังสนามรบแห่งใหม่ที่รออยู่ข้างหน้า เกมกำลังจะเริ่มต้นขึ้นอย่างแท้จริง... และครั้งนี้ เขาจะเป็นผู้เล่นที่แข็งแกร่งกว่าเดิม
