ความรู้สึกไร้เทียมทานจากภารกิจแรกที่ Rooftop Bar ยังคงอบอวลอยู่ในใจของซัน เขารู้สึกเหมือนได้กลับมาเป็น @AnonVoyager ผู้ควบคุมเกมอีกครั้ง และ GM ก็พิสูจน์แล้วว่าเป็นคู่เล่นที่สมน้ำสมเนื้อ
สองวันถัดมา เสียงแจ้งเตือนจาก Twitter ก็ดังขึ้น ซันรีบเปิดดู ข้อความเป็นข้อความส่วนตัวจาก GM เช่นเคย แต่คราวนี้โทนของข้อความเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
"ยินดีด้วยกับความสำเร็จในภารกิจแรกของคุณ @AnonVoyager คุณทำได้ดีเยี่ยมจนผมอดใจรอไม่ไหวที่จะเห็น 'ความสามารถ' ของคุณในขั้นต่อไป"
ซันยิ้มอย่างพึงพอใจ คำชมจาก GM ทำให้เขารู้สึกภาคภูมิใจ
"สำหรับภารกิจต่อไป... ไม่ใช่คำท้า แต่เป็น 'คำสั่ง'"
หัวใจของซันเต้นแรงขึ้น คำว่า "คำสั่ง" ทำให้เขาสะดุ้งเล็กน้อย นี่เป็นการเปลี่ยนแปลงที่เขาไม่ได้คาดคิด เขากลับรู้สึกเหมือนถูกบีบเล็กน้อย
"ภารกิจที่ 2: 'การแสดงเดี่ยวในที่สาธารณะ'
สถานที่: ห้องน้ำสาธารณะในสนามกีฬาโรงเรียน (ข้างสนามบาส)
เวลา: พรุ่งนี้ช่วงเย็น หลังกิจกรรมชมรม (ประมาณ 17.00 น.)
ภารกิจ: ให้คุณโชว์ ‘ความเป็นชาย’ ของ AnonVoyager ต่อหน้ากระจกในห้องน้ำนั้นเป็นเวลา 30 วินาที (สวมหน้ากากอนามัยสีดำตลอดเวลา)
บันทึกผลงาน: วิดีโอสั้นๆ 1 นาที (เน้นความเสี่ยงและ Expression ของคุณ)
คำแนะนำ: สนามกีฬาอาจจะดูโล่งๆ แต่คุณคงรู้ว่าคนชอบมาวิ่งตอนเย็นๆ... ระวังตัวให้ดีล่ะ”
ซันอ่านข้อความซ้ำอีกครั้ง ห้องน้ำสาธารณะในสนามกีฬาโรงเรียน... แม้จะหลังกิจกรรมชมรม แต่ก็เป็นช่วงที่นักเรียนหลายคน โดยเฉพาะนักกีฬา ชอบมาวิ่งออกกำลังกาย การโชว์ความเป็นชายในที่แบบนั้นเป็นความเสี่ยงที่สูงกว่าครั้งก่อนมาก
แต่ความรู้สึกอึดอัดที่ GM ออกคำสั่งโดยตรง ทำให้ซันเริ่มลังเล อีโก้ของ @AnonVoyager ที่เคยรับคำท้าทุกอย่างเริ่มสั่นคลอน เขาไม่ชอบความรู้สึกถูกควบคุมนี้ ซันปิดหน้าจอโทรศัพท์ลง แล้วถอนหายใจยาว
ไม่นานนัก เสียงแจ้งเตือนข้อความใหม่ก็ดังขึ้น ซันเปิดดูด้วยความรู้สึกหงุดหงิด ข้อความเป็นรูปภาพที่แนบมา และเมื่อซันเปิดมันขึ้นดู เลือดในกายเขาก็เย็นวาบลงทันที
รูปภาพที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์คือภาพถ่ายที่ไม่ได้เบลอหน้าของซัน ขณะที่เขากำลังทำภารกิจกับ "คุณหมอหล่อ" ในคลินิกเมื่อหลายเดือนก่อน! ใบหน้าของซันและคุณหมอหล่อปรากฏชัดเจนทุกรายละเอียด ในมุมที่กล้องที่ซันเคยใช้บันทึกไม่มีทางถ่ายได้
"รูปนี้ชัดเจนพอไหมครับอาทิตย์... หรือคุณอยากให้ผมส่ง 'ผลงานชิ้นเอก' ชิ้นนี้ไปให้คนอื่นๆ ได้ชมบ้าง?" ข้อความจาก GM ตามมาติดๆ
ซันรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน หัวใจของเขาเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง ความกลัวเข้าครอบงำจิตใจอย่างสมบูรณ์ นี่ไม่ใช่แค่คำท้า หรือคำสั่งอีกต่อไป นี่คือ คำขู่! และ GM ก็พิสูจน์แล้วว่าเขามีหลักฐานที่จะทำลายชีวิตของซันได้อย่างง่ายดาย
ความทรงจำจากตอนที่เขาไปหาหมอในคลินิก ความโล่งใจที่ผลเลือดเป็นลบ และความบ้าบิ่นที่กระตุ้นให้เขาทำอะไรที่คาดไม่ถึงกับคุณหมอคนนั้น ภาพเหล่านั้นย้อนกลับมาหลอกหลอน ซันไม่เคยโพสต์ "ผลงานชิ้นนั้น" ออกไปเลยแม้แต่น้อย แล้ว GM ได้รูปนี้มาได้อย่างไร? นี่แสดงว่า GM ไม่ใช่แค่คนที่รู้จักเขา แต่เป็นคนที่สามารถ "แฮก" หรือ "สอดแนม" เข้าไปในชีวิตส่วนตัวของเขาได้อย่างน่ากลัว
ซันกำโทรศัพท์แน่นจนมือสั่น เขารู้สึกขมขื่นและสิ้นหวังอย่างที่สุด อีโก้ของ @AnonVoyager ที่เคยคิดว่าตัวเองไร้เทียมทานได้พังทลายลงในพริบตา เขากลายเป็นเพียงหมากตัวหนึ่งที่ถูกบงการอย่างสมบูรณ์
เขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากจะต้องทำตามคำสั่งของ GM อย่างไม่มีข้อโต้แย้ง และความรู้สึกที่เคยเป็น "เกมที่สนุก" ได้หายไปจนหมดสิ้นแล้ว... ถูกแทนที่ด้วยความกลัวและความขมขื่นที่กัดกินใจ
เช้าวันรุ่งขึ้น ซันเดินไปโรงเรียนด้วยความรู้สึกที่ตึงเครียดและกดดัน เขาทำหน้าที่ประธานนักเรียนตามปกติ พยายามรักษาภาพลักษณ์ "อาทิตย์ผู้สมบูรณ์แบบ" ให้ไร้ที่ติ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและขมขื่น
เมื่อเสียงออดช่วงเย็นดังขึ้น ผู้คนเริ่มทยอยออกจากโรงเรียน แต่ก็ยังมีนักเรียนบางส่วนที่เข้าร่วมกิจกรรมชมรม หรือมาออกกำลังกายที่สนาม ซันเดินไปยังห้องน้ำสาธารณะข้างสนามบาส หัวใจของเขาเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง เขารู้สึกเหมือนกำลังเดินเข้าสู่กับดักที่ไม่มีทางหนี
ห้องน้ำดูโล่งกว่าที่คิด มีเพียงแสงไฟสลัวๆ ส่องเข้ามา ซันเดินเข้าไปด้านใน จัดวาง ขาตั้งกล้องขนาดเล็ก ไว้ในมุมอับที่สามารถบันทึกภาพตัวเองได้ ก่อนจะสวมหน้ากากอนามัยสีดำที่พกมาด้วย ปิดบังใบหน้าครึ่งล่างอย่างมิดชิด เขากดปุ่มบันทึกวิดีโอ ใบหน้าของเขาในตอนนี้ไม่ได้มีรอยยิ้มแห่งความท้าทายอีกต่อไปแล้ว แต่มีแต่ความเครียดและความขมขื่น
ซันเหลือบมองประตูห้องน้ำที่เปิดอ้าอยู่เล็กน้อย เสียงพูดคุยและเสียงกระทบลูกบาสจากด้านนอกดังเข้ามาแผ่วๆ นี่คือความเสี่ยงที่แท้จริง เขาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมีใครเดินเข้ามา
ซันปลดกระดุมกางเกงนักเรียนออกอย่างช้าๆ มือของเขาสั่นเล็กน้อย รูดซิปและกางเกงชั้นในลงอย่างเชื่องช้า เผยให้เห็นลำควยของเขาที่แข็งขืนผงาดขึ้นอย่างน่าสงสาร ใบหน้าของเขาเหยเกด้วยความรู้สึกที่ปะปนกันระหว่างความอับอาย ความโกรธ และความกลัว
30 วินาทีแห่งการถูกบงการเริ่มต้นขึ้น!
ซันมองตัวเองในกระจกเงา ภาพสะท้อนของเขาในตอนนี้ดูแตกต่างไปจาก "AnonVoyager" ผู้ไร้เทียมทานที่เคยเป็น เขาเป็นแค่หมากตัวหนึ่งที่ถูก Game Master ควบคุมและสั่งให้ทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ ความรู้สึกขยะแขยงตัวเองถาโถมเข้ามา แต่เขาก็ต้องทำ ต้องแสดงออกให้ GM เห็นว่าเขายอมจำนนแล้ว
ซันฝืนยิ้มเล็กน้อย พยายามกระชับบั้นท้ายเพื่ออวดความเป็นชายของตัวเองให้กล้องเห็นอย่างชัดเจนตามคำสั่ง แต่แววตาของเขาว่างเปล่าและไร้ประกาย ความร้อนผ่าวบนใบหน้าไม่ใช่เพราะความตื่นเต้นอีกต่อไปแล้ว แต่มันคือความอับอายที่แท้จริง
เสียงฝีเท้าจากด้านนอกดังใกล้เข้ามา ประตูห้องน้ำแกว่งเล็กน้อย ซันชะงักตัวแข็งทื่อ หัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้น แต่ก็ไม่มีใครเดินเข้ามา เขาสูดหายใจเฮือกใหญ่ แล้วรีบทำภารกิจต่อจนครบ 30 วินาที
เมื่อครบกำหนด ซันก็รูดกางเกงและกางเกงชั้นในขึ้นอย่างรวดเร็ว จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขากดปิดการบันทึกวิดีโอแล้วเก็บโทรศัพท์และขาตั้งกล้องเข้ากระเป๋าอย่างรวดเร็ว
ซันเดินออกจากห้องน้ำด้วยหัวใจที่บอบช้ำ เขารู้สึกเหมือนวิญญาณถูกกระชากออกจากร่าง ความรู้สึกไร้ค่าและไร้อำนาจเข้าครอบงำอย่างสมบูรณ์ ความสนุกของเกมได้หายไปจนหมดสิ้นแล้ว เหลือเพียงความขมขื่นและความโล่งใจที่รอดมาได้
เมื่อกลับถึงบ้าน ซันรีบเปิดโทรศัพท์ ส่งวิดีโอที่บันทึกได้ให้ Game Master (โดยมีการเบลอหน้าของซันตามกฎของ AnonVoyager) พร้อมข้อความสั้นๆ: “เรียบร้อย”
ไม่นานนัก ข้อความตอบกลับจาก GM ก็เด้งขึ้นมา: “ยอดเยี่ยมมาก อาทิตย์ ผมรู้ว่าคุณไม่ทำให้ผมผิดหวัง เกมนี้สนุกขึ้นเรื่อยๆ แล้วใช่ไหมล่ะ? คุณจะได้รู้เองว่าผมจะเล่นเกมนี้กับคุณไปอีกนานแค่ไหน”
ซันอ่านข้อความนั้นด้วยความรู้สึกที่ว่างเปล่า ความเย้ยหยันในถ้อยคำของ GM ทำให้เขาอยากจะปาทิ้งโทรศัพท์ แต่เขาก็ทำได้แค่กำมันแน่น ความกลัวและคำขู่ยังคงเป็นกรงที่มองไม่เห็นคอยบีบรัดเขาไว้
