เช้าวันต่อมาที่ห้องชมรม ซันเดินเข้ามาด้วยท่าทีที่สงบนิ่งต่างจากเมื่อวาน เต้กับภีมที่กำลังจัดของอยู่เงยหน้าขึ้นมอง
"กูตัดสินใจแล้ว" ซันพูดขึ้น ทำลายความเงียบ "กูจะลงสมัครประธานนักเรียน"
เต้เบิกตากว้างก่อนจะกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ "เฮ้ย! เอาจริงดิ! สุดยอดไปเลยเพื่อน!"
ส่วนภีม... เขายิ้มออกมาอย่างช้าๆ เป็นรอยยิ้มที่ดูพึงพอใจ "กูรู้ว่ามึงต้องตัดสินใจแบบนี้"
การตัดสินใจของซันสร้างความตื่นเต้นให้กับกลุ่มเพื่อนเป็นอย่างมาก...
การตัดสินใจลงสมัครประธานนักเรียนของซันสร้างความตื่นเต้นให้กับกลุ่มเพื่อนเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะเต้ที่ออกหน้าออกตาเชียร์เต็มที่ ส่วนภีม... ภีมยังคงรักษารอยยิ้มและท่าทีที่เป็นมิตร แต่ซันก็ยังรู้สึกได้ถึงประกายบางอย่างในแววตาของเขาที่ซ่อนเร้น
วันจันทร์ถัดมา ซันจัดการยื่นใบสมัครอย่างเป็นทางการ พร้อมกับเริ่มเตรียมตัวสำหรับการหาเสียงและกิจกรรมต่างๆ ที่จะตามมา เขาเริ่มศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับตำแหน่งประธานนักเรียน บทบาทหน้าที่ และสิ่งที่นักเรียนส่วนใหญ่ต้องการ เพื่อนำมาเป็นนโยบายหาเสียง
ภีมเข้ามาช่วยซันอย่างใกล้ชิดทันที เขาเป็นเหมือน "มันสมอง" ที่คอยช่วยจัดระบบความคิด วางแผนกลยุทธ์การหาเสียง และให้คำแนะนำต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการพูด การวางตัว หรือแม้แต่การเลือกรูปภาพที่จะใช้ในโปสเตอร์
"นายต้องสร้างภาพลักษณ์ที่เข้าถึงง่ายแต่ก็น่าเชื่อถือนะอาทิตย์" ภีมแนะนำขณะที่พวกเขากำลังดูแบบโปสเตอร์หาเสียง "คนอยากได้ผู้นำที่อยู่ใกล้ๆ แต่ก็ต้องดูมีวิสัยทัศน์"
ซันพยักหน้า เขารู้สึกทึ่งกับความสามารถของภีมในการวิเคราะห์และวางแผน นี่เป็นอีกด้านหนึ่งของภีมที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน หรืออาจจะเคยเห็นแต่ไม่ทันสังเกต
ช่วงพักกลางวัน ภีมมักจะพาซันไปเดินทักทายเพื่อนๆ ตามห้องเรียนต่างๆ เพื่อสร้างความคุ้นเคยและแนะนำตัวในฐานะผู้สมัครประธานนักเรียน ซันเองก็ใช้เสน่ห์และความสามารถในการพูดโน้มน้าวใจได้อย่างดีเยี่ยม เขามักจะเริ่มต้นบทสนทนาด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร และปิดท้ายด้วยคำพูดที่สร้างความประทับใจ
"เชื่อมั่นในตัวผมนะครับ ผมจะทำเต็มที่เพื่อพวกเราทุกคน" ซันกล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงใจต่อกลุ่มนักเรียนหญิงที่กำลังยืนมุงดูเขา
ภีมยืนอยู่ข้างๆ ซัน สังเกตปฏิกิริยาของนักเรียนทุกคน ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ซันตลอดเวลา ราวกับกำลังประเมินผลการแสดงของผู้เล่นที่เขาเป็นโค้ชอยู่
การหาเสียงดำเนินไปอย่างเข้มข้น ซันเริ่มเป็นที่รู้จักมากขึ้นในฐานะผู้สมัครประธานนักเรียน เขาได้รับความสนใจจากทั้งนักเรียนและครูอาจารย์ บางครั้งก็มีนักเรียนรุ่นน้องเดินเข้ามาขอถ่ายรูปด้วยซ้ำ ซันรับมือกับความนิยมที่เพิ่มขึ้นได้อย่างเป็นธรรมชาติ เขายังคงเป็น "อาทิตย์" ผู้ถ่อมตนและตั้งใจทำงาน
วันหนึ่ง ขณะที่ซันกำลังซ้อมพูดหาเสียงอยู่หน้ากระจกในห้องชมรม ภีมเดินเข้ามาพร้อมกับเอกสารบางอย่าง
"นี่คือข้อมูลคู่แข่งของเรา" ภีมวางเอกสารลงบนโต๊ะ "นายควรจะรู้จุดแข็งจุดอ่อนของพวกเขาไว้บ้าง"
ซันหยิบเอกสารขึ้นมาอ่าน มีข้อมูลของผู้สมัครคนอื่นๆ อย่างละเอียด ตั้งแต่ผลการเรียน กิจกรรมที่เคยทำ ไปจนถึงอุปนิสัยส่วนตัวและสิ่งที่ถูกพูดถึงในหมู่เพื่อนฝูง ซันประหลาดใจกับข้อมูลที่ภีมหามาได้ มันละเอียดจนน่าตกใจ
"นายหาข้อมูลพวกนี้มาจากไหนวะ?" ซันถามด้วยความสงสัย
ภีมยิ้มเล็กน้อย "ก็ไม่ได้หายากอะไรนี่ แค่สังเกตและรวบรวมข้อมูลจากหลายๆ แหล่ง"
น้ำเสียงของภีมยังคงเป็นปกติ แต่รอยยิ้มนั้นกลับทำให้ซันรู้สึกเย็นเยียบวาบไปทั่วร่าง เขานึกถึงสิ่งที่ภีมพูดกับเขาเมื่อวันอังคารที่ภีมเห็นรูปในมือถือ... “ก็ไม่ได้หายากอะไรนี่ แค่สังเกตและรวบรวมข้อมูลจากหลายๆ แหล่ง” ประโยคเดียวกันนี้ถูกใช้กับเรื่องที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง ทำให้ซันรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่บนเส้นด้ายบางๆ
ความรู้สึกเหมือนถูกจับตามองไม่ได้จางหายไป ซันรู้ว่าภีมกำลังสนับสนุนเขาอย่างเต็มที่ แต่เขาก็อดคิดไม่ได้ว่าเบื้องหลังการสนับสนุนนั้น มีอะไรบางอย่างที่ภีมต้องการมากกว่าแค่การที่เพื่อนได้เป็นประธานนักเรียน
หนึ่งสัปดาห์ก่อนวันเลือกตั้ง ภีมอยู่กับซันตลอดเวลา เขาช่วยซันเตรียมตัวทุกอย่าง ตั้งแต่การตอบคำถาม การโต้ตอบกับผู้ฟัง ไปจนถึงการซ้อมเดินขึ้นเวที ราวกับเขากำลังปั้นซันให้เป็นหมากตัวสำคัญที่สุดในเกมของเขา
ช่วงท้ายของการซ้อม ภีมหยุดซันแล้วหันมาเผชิญหน้า
"อาทิตย์" ภีมเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง "พรุ่งนี้คือวันสำคัญที่สุด นายต้องแสดงให้ทุกคนเห็นว่านายคือคนที่จะนำพาโรงเรียนไปสู่สิ่งที่ดีกว่า"
ซันพยักหน้า เขารู้สึกกดดัน แต่ก็ตื่นเต้นกับบทบาทใหม่ที่กำลังจะมาถึง
"ฉันรู้ว่านายทำได้" ภีมพูดพร้อมรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ "นายเก่งอยู่แล้ว"
การสนับสนุนของภีมทั้งเข้มข้นและสมบูรณ์แบบจนน่าประหลาดใจ ซันทั้งรู้สึกขอบคุณและในขณะเดียวกันก็รู้สึกเหมือนมีบางอย่างไม่ชอบมาพากล ความรู้สึกเหมือนถูกจับตามองไม่ได้จางหายไป เขารู้สึกเหมือนเป็นนักแสดงบนเวทีขนาดใหญ่ที่กำลังถูกกำกับโดยใครบางคนที่เขามองไม่เห็น
