วันจันทร์กลางเดือน มิถุนายน อาทิตย์ลืมตาขึ้นมาด้วยความรู้สึกสดชื่นอย่างประหลาด ไม่เหมือนเช้าวันจันทร์อื่นๆ ที่เคยเต็มไปด้วยความกดดันและความไม่เต็มใจ วันนี้เขากลับรู้สึกเหมือนมีพลังงานบางอย่างอัดแน่นอยู่ข้างใน
ที่โรงเรียน อาทิตย์กลับมาเป็น "อาทิตย์คนเดิม" ทุกประการ เด็กหนุ่มผู้เพียบพร้อมและเป็นที่รักของทุกคน เขายิ้มให้กับครู ทักทายเพื่อนๆ อย่างเป็นกันเอง และตอบคำถามในห้องเรียนได้อย่างฉะฉาน
ช่วงพักกลางวัน ขณะที่กลุ่มของเขากำลังนั่งกินข้าวอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ภีม ซึ่งมักจะสังเกตการณ์เพื่อนๆ อย่างเงียบๆ ก็เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบเรื่อย แต่แฝงไว้ด้วยความนัยบางอย่าง
"ซัน... มึงดูสดใสขึ้นนะ มีอะไรดีๆ รึเปล่าช่วงนี้?"
คำถามของภีมทำให้อาทิตย์ชะงักไปชั่วขณะ หัวใจเต้นผิดจังหวะเล็กน้อย ภีมดูออกงั้นเหรอ? หรือแค่ทักตามปกติ? เขาพยายามรักษาสีหน้าให้เป็นธรรมชาติที่สุด
"ก็ปกติแหละมึง แค่อาจจะนอนเยอะขึ้นมั้ง" อาทิตย์ตอบพลางยิ้มแหยๆ
ภีมพยักหน้าช้าๆ สายตาคมกริบของเขากวาดมองอาทิตย์อย่างพิจารณา "อืม... แต่มันไม่เหมือนแค่พักผ่อนพอว่ะ มันเหมือน... ได้ปลดปล่อยอะไรบางอย่างออกไป"
คำพูดของภีมราวกับมีดที่กรีดลึกเข้ามาในใจของอาทิตย์ เขาแทบจะกลั้นหายใจ นี่ภีมรู้เรื่องที่เขาไปทำ "ภารกิจ" ในห้องน้ำร้างงั้นเหรอ? เป็นไปไม่ได้! เขาทำทุกอย่างอย่างรอบคอบที่สุดแล้ว
"อะไรของมึงเนี่ยภีม พูดจาแปลกๆ" เต้ที่นั่งอยู่ข้างๆ หัวเราะดังลั่น "มันก็แค่ซันมันมีความสุขขึ้นไง มึงไม่ต้องไปคิดมากหรอก"
ภีมยิ้มมุมปากเล็กน้อย ไม่ได้ตอบอะไรอีก เพียงแต่จ้องมองอาทิตย์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเข้าใจ จนอาทิตย์รู้สึกเหมือนถูกมองทะลุปรุโปร่งไปถึงข้างใน ความรู้สึกนั้นทั้งน่ากลัวและน่าหลงใหลในเวลาเดียวกัน
อาทิตย์รู้ทันทีว่า ภีมไม่ได้รู้ความลับของเขา แต่ภีมสัมผัสได้ถึง "การเปลี่ยนแปลง" ภายในตัวเขา และนั่นกลับเป็นความรู้สึกที่ดีอย่างประหลาด ราวกับมีใครสักคนมองเห็น "ตัวตน" ที่ซ่อนอยู่ของเขา...
ค่ำคืนนั้น หลังจากการบ้านและกิจกรรมทุกอย่างของ "อาทิตย์ผู้สมบูรณ์แบบ" สิ้นสุดลง ซันก็กลับมาสู่โลกอีกใบของเขา เขาเปิดเข้าแอปพลิเคชัน Twitter นิ้วเลื่อนผ่านฟีดของบัญชี @AnonVoyager ที่ตอนนี้มียอดผู้ติดตามเริ่มขยับขึ้นเล็กน้อย เขาโพสต์รูปภาพแรกที่ถ่ายจากภารกิจในห้องน้ำร้างไปแล้วก่อนหน้านี้ ความตื่นเต้นจากภารกิจครั้งแรกยังคงอบอวลอยู่ภายในจิตใจของซัน เขาเริ่มติดใจในอะดรีนาลีนที่พลุ่งพล่านเมื่อตัวเองอยู่บนเส้นแบ่งระหว่างความลับกับการถูกเปิดเผย
ครั้งหน้าต้องท้าทายกว่านี้...
เขาเลื่อนดูภาพถ่ายในมือถือ จ้องมองไปที่ภาพของ อาคารพาณิชย์ร้างใจกลางเมือง ที่เขาเคยสำรวจเจอโดยบังเอิญเมื่อสัปดาห์ก่อน โดยเฉพาะ บันไดหนีไฟด้านนอกที่ดูเปลี่ยวร้าง แต่มีแสงจากตึกข้างเคียงส่องมาเพียงเล็กน้อย มันเป็นสถานที่ที่ดูเรียบง่าย แต่แฝงไปด้วยความเสี่ยงที่น่าตื่นเต้นหากคิดจะทำอะไรในเวลากลางวันแสกๆ
ที่นี่แหละ... ซันคิดในใจ ดวงตาเป็นประกายวาววับด้วยความมุ่งมั่น เขาเริ่มวางแผนภารกิจที่สองอย่างละเอียดถี่ถ้วนในหัวสมองอันชาญฉลาดของเขา เขาจะไปเมื่อไหร่? เวลาไหน? ต้องเตรียมอะไรบ้าง? เขาจะต้องพกขาตั้งกล้องแบบพกพาขนาดเล็กไปกับเขาด้วย เขาจะต้องมั่นใจว่าทุกอย่าง "เป็นมืออาชีพ" และปลอดภัยที่สุด เขาจ้องมองแผนผังอาคารในหัว พลางนึกถึงทางเข้าออก ช่วงเวลาที่คนจะพลุกพล่านที่สุด และช่วงเวลาที่แทบจะไม่มีใครเดินผ่าน บันไดหนีไฟ... มันดูเป็นสถานที่ที่ซับซ้อนและท้าทายกว่าห้องน้ำร้างมากนัก และนั่นคือสิ่งที่เขาต้องการ
วันรุ่งขึ้น หลังเลิกเรียน อาทิตย์แอบปลีกตัวจากเพื่อนๆ เขาสวม หน้ากากอนามัย สีดำ ปิดบังใบหน้าครึ่งล่าง พร้อมกับถอดเครื่องประดับทุกชิ้นออกจากร่างกาย และพกขาตั้งกล้องขนาดเล็กใส่กระเป๋าเป้ไปกับเขา เขามุ่งหน้าไปยังอาคารพาณิชย์ร้างใจกลางเมือง แล้วก้าวขึ้นบันไดหนีไฟที่เงียบสงัด เสียงฝีเท้าของเขาดังก้องไปทั่ว ความตื่นเต้นเริ่มแล่นไปทั่วร่าง ยิ่งขึ้นไปชั้นสูงเท่าไหร่ บรรยากาศก็ยิ่งเปลี่ยวร้างมากขึ้นเท่านั้น
บนชั้น 5 ที่แทบไม่มีใครขึ้นมา ซันยืนอยู่คนเดียว แสงแดดยามบ่ายสาดส่องผ่านช่องลมแคบๆ เข้ามาเพียงบางส่วน เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดแอปลับที่เขาใช้ค้นหา "คู่ขา" การสนทนาสั้นๆ เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว กับคนที่ใช้รูปโปรไฟล์เป็นภาพของกล้ามท้องที่น่าดึงดูด คู่ขาคนนี้ดู "งานดี" และมีกล้ามเนื้อที่น่ามอง สมกับที่ซันเลือกมาเป็นอย่างดี
ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าหนักๆ ก็ดังขึ้นจากบันไดชั้นล่าง ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง หน้าตาคมเข้ม อายุราว 20 ปลายๆ ก้าวขึ้นมาหา ซันเหลือบมองตรวจสอบอย่างรวดเร็ว ผู้ชายคนนั้นแต่งตัวมิดชิด ดูสะอาดสะอ้าน แต่แววตานั้นเต็มไปด้วยความกระหายที่ไม่ต่างจากเขา
พวกเขาไม่พูดอะไรกันมากนัก เพียงแค่พยักหน้าให้กันเบาๆ ชายหนุ่มเดินตรงเข้ามาหาซัน ดวงตาของเขากวาดมองสำรวจร่างกายสมส่วนภายใต้เสื้อนักเรียนของซันอย่างเปิดเผย ราวกับกำลังประเมินและเชื้อเชิญ ซันถอดเสื้อนักเรียนออกอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าท้องที่กระชับและแผงอกที่ได้รูป เปลวไฟแห่งความเร้าร้อนในตัวเขาลุกโชนขึ้นทันที ชายหนุ่มเองก็เข้าใจสถานการณ์ เขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นร่างกายช่วงบนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นๆ สมกับรูปโปรไฟล์ที่ซันเห็น
สองร่างแนบชิดกันบนพื้นปูนหยาบๆ ของบันไดหนีไฟ ความร้อนจากร่างกายและกลิ่นเหงื่อคละเคล้ากับกลิ่นสนิมของราวบันได มือของชายหนุ่มลูบไล้ไปตามแผ่นหลังที่เนียนลื่นของซันอย่างช้าๆ ก่อนจะบีบเคล้นสะโพกแน่นอย่างจงใจ ซันเงยหน้าขึ้นรับสัมผัส เผยให้เห็นลำคอระหงที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดที่ปูดโปนจากการกระตุ้นอารมณ์ เขากดเอวลงบดเบียดกับร่างกายของอีกฝ่ายอย่างไร้ความอาย ความร้อนรุ่มภายในช่องท้องแผ่ซ่านไปทั่วร่าง เสียงหอบหายใจหนักๆ คลอไปกับเสียงครางต่ำๆ ที่เล็ดลอดออกมาจากลำคอของซัน ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความตั้งใจและเป็นไปตามแผนที่เขาวางไว้ อะดรีนาลีนที่หลั่งออกมาจากการทำกิจกรรมในที่โล่งแจ้งท่ามกลางแสงแดดยามบ่ายทำให้เขารู้สึกถึงอิสระที่แท้จริง
ระหว่างกิจกรรม ซันเป็นคนเริ่มหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเป้ที่วางอยู่ข้างตัวอย่างระมัดระวัง เขาติดโทรศัพท์เข้ากับขาตั้งกล้องแบบพกพาที่เตรียมมา วางไว้ในมุมที่สามารถบันทึกภาพกิจกรรมได้อย่างเหมาะสม จากนั้นเขาก็ส่งโทรศัพท์ให้คู่ขา ส่งสัญญาณให้พลัดกันถ่ายรูปและคลิป โดยเน้นที่ส่วนของร่างกายที่ไม่ระบุตัวตนและมุมกล้องที่จับเอาความเปลี่ยวร้างของบันไดหนีไฟมาเป็นองค์ประกอบ ทั้งคู่เข้าใจบทบาทของตัวเองเป็นอย่างดี และทำกิจกรรมต่อไปโดยมีกล้องจับภาพทุกจังหวะอย่างชำนาญ
เมื่อทุกอย่างจบลง ซันเก็บโทรศัพท์และขาตั้งกล้องกลับเข้ากระเป๋าอย่างรวดเร็ว ใบหน้าใต้หน้ากากอนามัยนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มภาคภูมิใจ ชายหนุ่มคนนั้นพยักหน้าให้ซันอีกครั้งแล้วเดินลงบันไดไป ซันเองก็เดินตามลงไปเงียบๆ ด้วยความรู้สึกอิ่มเอมใจ
ค่ำคืนนั้น หลังจากการบ้านและกิจกรรมของวันสิ้นสุดลง ซันก็กลับมาที่ห้องนอน เขาเปิดคอมพิวเตอร์ส่วนตัวขึ้นมา แล้วย้ายรูปภาพและคลิปวิดีโอที่ถ่ายจากภารกิจบนบันไดหนีไฟจากโทรศัพท์ลงมาในเครื่อง
เขาเปิดแอปพลิเคชันสำหรับแก้ไขภาพ ค่อยๆ ใช้เครื่องมือเบลอใบหน้าและลักษณะเฉพาะอื่นๆ (เช่น รอยสักเล็กๆ ที่ข้อเท้าของคู่ขา) ในทุกรูปภาพและคลิปวิดีโออย่างพิถีพิถัน เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครสามารถสืบหาตัวตนได้ ขั้นตอนการทำงานของซันละเอียดอ่อนและแม่นยำ ราวกับเป็นงานศิลปะที่ต้องปกปิดความลับขั้นสุดยอด รูปภาพและคลิปวิดีโอที่ผ่านการตกแต่งแล้วถูกเซฟไว้ในโฟลเดอร์ลับที่มีการเข้ารหัสอย่างแน่นหนา ซันรู้ดีว่าต้อง "ดอง" ผลงานเหล่านี้ไว้สักระยะ อาจจะเป็นหลักวันหรือสัปดาห์ ไม่โพสต์ทันที เพื่อป้องกันการตามรอยจากกล้องวงจรปิด หรือการเชื่อมโยงกับเวลาและสถานที่จริง นี่คือหนึ่งในกฎสำคัญที่เขาเรียนรู้ในการเป็น "มืออาชีพในความบ้าบิ่น" เพื่อลดความเสี่ยงด้านข้อมูลรั่วไหลที่อาจย้อนกลับมาหาตัวเขาได้
จากนั้นเขาก็เปิด Twitter บัญชี @AnonVoyager ของเขา ยอดผู้ติดตามเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัดจากรูปภาพที่เขาโพสต์ก่อนหน้านี้และจากที่เขาไปกดไลก์หรือรีทวีต "ภารกิจ" ของคนอื่นๆ
ใช่... นี่แหละคือสิ่งที่ต้องการ เขาคิด ยิ่งคนรู้จัก "อาทิตย์" มากเท่าไหร่ "AnonVoyager" ก็ยิ่งเป็นอิสระและทรงพลังมากขึ้นเท่านั้น
