ความรู้สึกภาคภูมิใจในความบ้าบิ่นจากการรอดพ้นสถานการณ์เฉียดฉิวในห้องลองเสื้อยังคงหลงเหลืออยู่เต็มเปี่ยม แต่ภาพความเร้าร้อนในตรอกมืดๆ เมื่อคืนก่อนกลับทิ้งร่องรอยบางอย่างไว้ในใจของซัน ไม่ใช่ความอิ่มเอมใจ หากแต่เป็นความกังวลจางๆ ที่เริ่มกัดกิน
เช้าวันรุ่งขึ้น อาทิตย์นั่งเหม่อลอยอยู่ในห้องเรียน เสียงเจื้อยแจ้วของเพื่อนรอบข้างดูเหมือนจะเบาลงไปถนัดตา จิตใจของเขาจมดิ่งอยู่กับเหตุการณ์เมื่อคืน สัมผัสถึงความร้อนรุ่มและดิบเถื่อนที่ยังคงติดตรึงอยู่ที่ปลายประสาท
คาบเรียนสุขศึกษาเริ่มต้นขึ้น อาจารย์ประจำวิชาเดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ทว่าเนื้อหาที่กำลังจะสอนกลับทำให้หัวใจของซันกระตุกวูบ
"วันนี้เราจะมาพูดถึงเรื่องใกล้ตัวที่สำคัญมากนะครับ นั่นคือเรื่องของ เพศสัมพันธ์ที่ปลอดภัย และโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ " อาจารย์พูดพลางกวาดสายตามองนักเรียนทีละคน "พวกเราอยู่ในวัยที่กำลังเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ การป้องกันตัวเองเป็นสิ่งสำคัญที่สุด เพราะความประมาทเพียงครั้งเดียว อาจส่งผลกระทบต่อชีวิตของเราไปตลอด"
คำว่า "ความประมาทเพียงครั้งเดียว" เหมือนมีเข็มแหลมทิ่มแทงเข้ากลางใจของซัน ดวงตาของเขาเบิกกว้าง เหงื่อเย็นๆ ผุดขึ้นที่ขมับ ร่างกายชาวาบไปทั้งตัว ราวกับถูกสาดด้วยน้ำแข็ง ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนย้อนกลับมาฉายซ้ำในหัวอย่างรวดเร็ว เสียงหอบหายใจหนักๆ ของคู่ขา กลิ่นอับชื้นในตรอก และความรู้สึกกระหายที่บดบังทุกสิ่งทุกอย่าง
อาจารย์เริ่มอธิบายถึงประเภทของโรคติดต่อ อาการ และวิธีการแพร่เชื้อ ซันพยายามทำตัวเป็นปกติ พยักหน้าตามบทเรียนเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ แต่ทุกถ้อยคำที่อาจารย์พูด เหมือนกำลังพุ่งเป้ามาที่เขาโดยตรง
"บางครั้งเราอาจจะคิดว่าไม่เป็นไร แค่ครั้งเดียว... แต่ความจริงคือ ไวรัสและเชื้อโรคไม่เคยเลือกปฏิบัติ พวกมันไม่สนว่าคุณจะเป็นใคร หรือคุณคิดว่าตัวเอง 'เจ๋ง' แค่ไหน"
คำพูดนั้นสะท้อนก้องอยู่ในโสตประสาทของซัน ซันพยายามบังคับให้ตัวเองหายใจเป็นปกติ แต่กลับรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกที่คอ เขากำมือแน่นใต้โต๊ะจนเล็บจิกเนื้อ เพื่อใช้ความเจ็บทางกายสะกดกลั้นความตื่นตระหนกที่อยู่ข้างใน เขามั่นใจในตัวเองมาตลอดว่าเป็น 'มืออาชีพในความบ้าบิ่น' สามารถควบคุมความเสี่ยงได้เสมอ แต่เมื่อคืน... เขาประมาทอย่างร้ายแรง เขาปล่อยให้ความฮึกเหิมเข้าครอบงำจนละเลยกฎสำคัญที่สุดของการอยู่รอดในโลกใต้ดินของเขา
ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจริงๆ ล่ะ? ชีวิตของอาทิตย์ผู้สมบูรณ์แบบจะพังลงไหม?
ความกลัวเริ่มกัดกินจิตใจของเขาอย่างแท้จริง
หลังเลิกเรียน ซันยังคงเก็บอาการวิตกกังวลไว้ภายใน แต่เขารู้สึกได้ว่าตัวเองไม่เป็นปกติ ดวงตาเหม่อลอยและใบหน้าซีดเซียวเล็กน้อย เต้ เพื่อนสนิทผู้ช่างสังเกตเป็นคนแรกที่ทักขึ้น
"ซัน มึงเป็นไรป่ะเนี่ย? ดูแปลกๆ ตั้งแต่เช้าละ" เต้เดินเข้ามาพร้อมยื่นขวดน้ำเย็นๆ ให้ "หน้าซีดเป็นไก่ต้มเลยนะเว้ย"
อาทิตย์รับขวดน้ำมาถือไว้ในมือที่เย็นเฉียบ และสั่นเทาเล็กน้อยจนเขาต้องรีบกำมันไว้แน่นเพื่อซ่อนอาการ "เปล่า... ไม่ได้เป็นไรมาก แค่ปวดหัวนิดหน่อย" เขาตอบปัดๆ พยายามปั้นรอยยิ้ม
"ปวดหัวอะไรของมึง หน้ายังกับไปโดนผีหลอกมา" ภีม ที่เดินตามมาติดๆ พูดเสริมด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แต่สายตาของเขากลับจับจ้องซันอย่างละเอียดถี่ถ้วน "หรือว่า... มึงเครียดเรื่องสอบรึเปล่า? บอกกูได้นะเว้ย"
อาทิตย์สบตากับภีม เพียงเสี้ยววินาทีนั้น เขารู้สึกเหมือนภีมกำลังจะมองทะลุเข้ามาในใจของเขาอีกครั้ง แต่เขาก็สวมหน้ากากกลับเข้าที่อย่างรวดเร็ว
"เปล่า ไม่ใช่เรื่องสอบ" ซันถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาตัดสินใจพูดความรู้สึกบางอย่างออกมา แม้จะไม่ใช่ความจริงทั้งหมด แต่ก็เป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่เขากังวล "กูแค่... รู้สึกว่าบางที การที่เราต้องสมบูรณ์แบบไปซะทุกเรื่อง มันก็เหนื่อยเหมือนกันนะเว้ย"
เต้ตบไหล่ซันเบาๆ "โห่ ซัน มึงอย่าคิดมากดิ มึงเก่งอยู่แล้ว ใครๆ ก็รักมึง"
ภีมไม่ได้ตอบคำพูดของเต้ แต่เขากลับพูดกับซันด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลกว่าปกติ "บางที... การที่มึงลองทำอะไรที่มัน 'ไม่สมบูรณ์แบบ' บ้าง มันก็อาจจะไม่แย่อย่างที่คิดนะ" ภีมหยุดไปครู่หนึ่ง แล้วยิ้มมุมปากเล็กน้อย "แต่ถ้ามันเป็นเรื่องที่สำคัญจริงๆ... ก็ต้องระวังให้มากที่สุด"
คำพูดของภีมราวกับมีดที่กรีดลึกเข้ามาในใจของซันอีกครั้ง มันไม่ใช่แค่คำปลอบใจ แต่มันคือคำเตือน คำเตือนที่ภีมไม่มีทางรู้ว่ามันตรงกับสถานการณ์ของเขามากแค่ไหน ซันรู้สึกเหมือนภีมกำลังเดินอยู่บนเส้นแบ่งบางๆ ระหว่างการเข้าใจเขาในฐานะเพื่อน กับการสัมผัสได้ถึงโลกอีกใบที่ซันปกปิดไว้
ภาพของเพื่อนสนิททั้งสองที่มองเขาด้วยความเชื่อใจ และภาพลักษณ์ที่เขาสร้างมาตลอด 17 ปี ผุดขึ้นมาในหัว ซันรู้สึกผิดจนแทบหายใจไม่ออก ไม่ใช่แค่กับตัวเอง แต่กับคนที่อยู่รอบข้างเขาด้วย
บทเรียนในวันนี้ไม่ได้ให้แค่ความรู้ แต่มันได้จุดประกายความหวาดกลัวที่แท้จริงขึ้นในใจของ "AnonVoyager" ผู้กล้าหาญ การปลดปล่อยที่เคยได้รับเมื่อคืน กลับทิ้งไว้ซึ่งเงาแห่งความกังวลที่กำลังคืบคลานเข้ามาปกคลุมจิตใจของเขาอย่างช้าๆ
