วันสุดท้ายของการหาเสียงมาถึง บรรยากาศในโรงเรียนเต็มไปด้วยความคึกคักและตื่นเต้น วันนี้คือวันปราศรัยใหญ่ที่ผู้สมัครทุกคนจะต้องขึ้นเวทีนำเสนอนโยบายและวิสัยทัศน์ต่อหน้าเพื่อนนักเรียนและครูอาจารย์ ซันตื่นแต่เช้า เขาตรวจสอบความเรียบร้อยของเสื้อผ้า ทบทวนสคริปต์ที่ภีมช่วยเตรียมให้ และพยายามสงบจิตใจที่เต้นรัว
ภีมอยู่กับซันตั้งแต่เช้า เขาช่วยซันเตรียมความพร้อมทุกอย่างอย่างละเอียด ตั้งแต่การจัดเอกสาร การเช็กไมโครโฟน ไปจนถึงการให้กำลังใจ ซันมองภีมด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน เขารู้สึกขอบคุณในความช่วยเหลือ แต่ก็อดระแวงไม่ได้ว่าเบื้องหลังความหวังดีนั้นมีอะไรซ่อนอยู่
"นายทำได้อยู่แล้วอาทิตย์" ภีมพูดขณะตบไหล่ซันเบาๆ ก่อนขึ้นเวที "ทุกคนเชื่อมั่นในตัวนาย"
ซันพยักหน้า เขาสูดหายใจลึกๆ แล้วเดินขึ้นเวที เสียงปรบมือดังกระหึ่มต้อนรับ แสงไฟจากสปอตไลต์ส่องตรงมาที่เขา ทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่บนเวทีใหญ่ที่สุดในชีวิต
ซันเริ่มปราศรัยด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงและจริงใจ เขาพูดถึงปัญหาต่างๆ ในโรงเรียนที่นักเรียนกำลังเผชิญอยู่ และนำเสนอนโยบายที่จับต้องได้และสร้างสรรค์ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการพัฒนาพื้นที่พักผ่อน การเพิ่มกิจกรรมส่งเสริมทักษะ หรือการสร้างแพลตฟอร์มรับฟังความคิดเห็นของนักเรียน
เขาใช้คำพูดที่เข้าใจง่าย เข้าถึงใจนักเรียนทุกคน และแสดงให้เห็นถึงความมุ่งมั่นที่จะนำพาทุกคนไปสู่สิ่งที่ดีกว่า ซันใช้ภาษาท่าทางได้อย่างเป็นธรรมชาติ ดวงตาของเขากวาดมองไปทั่วหอประชุม สบตากับเพื่อนๆ และครูอาจารย์ด้วยความเชื่อมั่น
เขาไม่ได้เป็นแค่นักเรียนที่ฉลาด แต่เขากำลังกลายเป็นผู้นำที่มีวิสัยทัศน์และพลัง
ทุกครั้งที่ซันนำเสนอแนวคิดใหม่ๆ หรือพูดถึงความมุ่งมั่นที่จะทำให้โรงเรียนดีขึ้น เสียงปรบมือและเสียงเชียร์ก็จะดังขึ้นเป็นระยะๆ ยิ่งเขาพูดมากเท่าไหร่ ซันก็ยิ่งรู้สึกถึงพลังที่ไหลเวียนในตัวเองมากขึ้นเท่านั้น ความกังวลที่เคยมีจางหายไป เหลือเพียงความตื่นเต้นและปีติกับการเป็นจุดสนใจ เขาไม่ใช่แค่ "อาทิตย์ผู้สมบูรณ์แบบ" อีกต่อไปแล้ว แต่เขากำลังเป็น "อาทิตย์" ที่ทุกคนยอมรับในฐานะผู้นำ
ซันมองเห็นเต้ที่ยืนยิ้มกว้างโบกมือให้อยู่ด้านล่าง และถัดไปไม่ไกล ภีมยืนกอดอก มองมาที่เขาบนเวที รอยยิ้มเล็กๆ ยังคงปรากฏอยู่ที่มุมปากของภีม แววตาคู่นั้นยังคงยากจะคาดเดา แต่ซันก็ไม่ได้สนใจอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เขาจมดิ่งอยู่กับความสำเร็จที่อยู่ตรงหน้า
ซันกล่าวปิดท้ายการปราศรัยด้วยประโยคที่ทรงพลัง "ผมขอให้ทุกคนเชื่อมั่นในพลังของพวกเรา และให้โอกาสผมได้พิสูจน์ว่า เราทุกคนสามารถสร้างการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นได้ด้วยกันครับ"
เสียงปรบมือดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทั้งหอประชุม ซันโค้งคำนับอย่างสง่างาม ก่อนจะเดินลงจากเวทีด้วยรอยยิ้มกว้างที่สุดเท่าที่เคยมีมา เขารู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่บนจุดสูงสุดของชีวิต
ซันถูกเพื่อนๆ และครูอาจารย์รุมล้อมด้วยคำชื่นชมและแสดงความยินดี เขาตอบรับด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรและถ่อมตน ภีมเดินเข้ามาหาเขาพร้อมรอยยิ้มที่สดใส "นายทำได้เยี่ยมมาก อาทิตย์"
"ขอบใจนะภีม นายช่วยฉันเยอะมากจริงๆ" ซันกล่าวด้วยความจริงใจ
ภีมตบไหล่ซันเบาๆ "ก็เพื่อนกันนี่" น้ำเสียงของภีมยังคงเป็นปกติ และแววตาก็ดูเป็นมิตรเหมือนเดิม
ผลการเลือกตั้งประกาศในช่วงบ่ายของวันนั้นเอง และเป็นไปตามคาด ซันชนะการเลือกตั้งด้วยคะแนนท่วมท้นอย่างเป็นเอกฉันท์ ทำให้เขาได้เป็นว่าที่ประธานนักเรียนคนใหม่ของโรงเรียน ยังไม่ทันที่ซันจะได้ประมวลผลความรู้สึกทั้งหมด เต้ก็วิ่งแหวกวงล้อมเข้ามาเป็นคนแรก เขากระโดดกอดคอซันแน่น 'โว้ยยย! กูบอกแล้วว่ามึงทำได้! ประธานนักเรียนเพื่อนกูโว้ย!' ความดีใจที่บริสุทธิ์และเสียงโห่ร้องที่จริงใจของเต้ ทำให้ซันหัวเราะออกมาได้อย่างเต็มที่จริงๆ เป็นรอยยิ้มแห่งความสำเร็จที่ปราศจากความกังวลใด เสียงเฮลั่นดังขึ้นอีกครั้งจากกลุ่มเพื่อนและผู้สนับสนุนที่เข้ามาร่วมยินดี ซันรู้สึกปลื้มปิติกับชัยชนะครั้งนี้อย่างบอกไม่ถูก
เมื่อทุกคนแยกย้ายกันไป ภีมกับซันเดินออกมาจากหอประชุมด้วยกัน ท่ามกลางแสงแดดยามเย็นที่สาดส่องลงมา ซันหันไปมองภีม
"ฉันเป็นประธานนักเรียนแล้วนะภีม" ซันพูดด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสำเร็จ
ภีมยิ้มเล็กน้อย "ยินดีด้วยนะอาทิตย์" น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความหมายบางอย่างไว้ "แต่ตำแหน่งนี้จะมีผลอย่างเป็นทางการตอนเปิดเทอมหน้า... ตอนที่เราขึ้น ม.5"
ซันพยักหน้า เขารู้สึกว่านั่นเป็นเรื่องจริง "ใช่สิ ฉันก็ต้องเตรียมตัวพักผ่อนช่วงปิดเทอมให้เต็มที่ก่อน"
ในขณะที่ภีมหันหลังเดินจากไป ซันก็เหลือบไปเห็นแววตาของภีมที่เปลี่ยนไปชั่วครู่ ดวงตาคู่นั้นไม่ได้แสดงความยินดีหรือความภาคภูมิใจแบบเพื่อนสนิททั่วไป... มันคือแววตาที่ว่างเปล่า... เย็นชา... และเหมือนกำลังประเมินบางสิ่งบางอย่างที่ซันไม่อาจเข้าใจได้ ความรู้สึกหนาวเหน็บแล่นไปทั่วร่างอีกครั้ง เขารู้สึกแปลกแยกจากเพื่อนสนิทคนนี้อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มันเกิดอะไรขึ้นกับภีมกันแน่? แต่ไม่ว่าคำตอบจะเป็นอะไร ซันก็รู้ดีว่าเขาได้เดินมาไกลเกินกว่าจะหันหลังกลับแล้ว
ไม่ว่าจะเป็นเกมอะไรที่ภีมกำลังเล่นอยู่ ซันก็รู้ดีว่าเขาได้ก้าวเข้าไปอยู่ในเกมนั้นแล้ว และเขาต้องเล่นให้ดีที่สุด เพื่อที่จะไม่ตกเป็นเหยื่อของใคร
และเมื่อโรงเรียนเข้าสู่ช่วงปิดเทอมใหญ่ ซันก็ตัดสินใจที่จะใช้เวลาช่วงนี้ออกเดินทางไปยังดินแดนใหม่ๆ เพื่อเติมเต็มความบ้าบิ่นของ @AnonVoyager ให้เต็มที่ ก่อนที่เขาจะกลับมาสวมบทบาทประธานนักเรียนอย่างเป็นทางการ
