ความสำเร็จจากโปรเจกต์ "ระบบบำบัดน้ำเสียอัจฉริยะ" ทำให้ซันกลายเป็นดาวเด่นของโรงเรียนอย่างแท้จริง ชื่อเสียงของ "อาทิตย์ผู้สมบูรณ์แบบ" ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นจนแทบไม่มีใครสงสัยในตัวเขาอีกต่อไป ซันรู้สึกภูมิใจและพึงพอใจกับภาพลักษณ์ที่เขาสร้างขึ้นมา
แต่ถึงอย่างนั้น ภายใต้ความสำเร็จนั้น "AnonVoyager" ยังคงมีชีวิตอยู่ และความรู้สึกที่ภีมอาจจะรู้ความลับก็ยังคงเป็นเงาตามติด ซันยังคงระมัดระวังตัวเป็นพิเศษ ไม่โพสต์อะไรทันทีหลังทำภารกิจ และพยายามไม่แสดงพิรุธใดๆ ต่อหน้าภีม อย่างไรก็ตาม ยิ่งภีมทำตัวเป็นปกติมากเท่าไหร่ ซันก็ยิ่งรู้สึกหวาดระแวงมากขึ้นเท่านั้น มันเหมือนกับการรอคอยระเบิดเวลาที่ไม่มีใครรู้ว่าจะระเบิดเมื่อไหร่
กลางเดือนกุมภาพันธ์ ใกล้ช่วงเวลาการหาเสียงเลือกตั้งประธานนักเรียนคนใหม่ เต้เดินเข้ามาหาซันด้วยแววตาตื่นเต้น หลังเลิกเรียนที่ห้องชมรม
"ไอ้อาทิตย์! มึงต้องลงประธานนักเรียนว่ะ!" เต้โพล่งขึ้นมาทันทีที่เห็นหน้าซัน
ซันทำหน้างง "อะไรของมึงเนี่ยเต้? อยู่ดีๆ ก็มาบอกให้ลงประธานนักเรียน"
"เอ้า ก็จริงดิ! มึงดูดิ โคตรเพอร์เฟกต์เลยนะเว้ย ทั้งเรียนเก่ง กีฬาดี กิจกรรมเด่น แถมยังเพิ่งคว้ารางวัลโปรเจกต์ระดับโรงเรียนอีก ใครมันจะไปสู้มึงได้วะ" เต้ร่ายยาวด้วยความจริงใจ "คิดดูดิ ถ้ามึงเป็นประธานนักเรียนนะ โรงเรียนเราต้องพัฒนาไปได้อีกไกลแน่ๆ"
ซันยังคงลังเล "แต่... กูไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเลยนะ"
ในจังหวะนั้นเอง ภีมที่นั่งเล่นเกมอยู่ข้างๆ ก็วางจอยลง แล้วหันมามองซันด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสนับสนุน
"เต้พูดถูก อาทิตย์" ภีมเสริม "นายมีความสามารถจริงๆ ถ้าได้เป็นประธานนักเรียน นายจะทำประโยชน์ให้โรงเรียนได้อีกเยอะเลยนะ"
น้ำเสียงของภีมดูจริงจังและให้กำลังใจอย่างยิ่ง แต่ในแววตาของเขา ซันเห็นประกายบางอย่างที่วูบไหว รอยยิ้มมุมปากของภีมเล็กน้อยนั้น เหมือนจะซ่อนความหมายอื่นไว้
"อีกอย่างนะ" ภีมพูดต่อ "การเป็นประธานนักเรียนจะเปิดโอกาสให้นายได้เรียนรู้และเติบโตในอีกระดับเลยนะเว้ย มันเป็นประสบการณ์ที่หาไม่ได้ง่ายๆ นะ"
คำพูดของภีมดูสมเหตุสมผลทุกประการ และดูเหมือนจะออกมาจากความเป็นห่วงเป็นใยเพื่อนสนิทอย่างแท้จริง แต่ทำไมซันถึงรู้สึกหนาวสันหลังวาบขึ้นมาก็ไม่รู้
เต้ที่ยังคงตื่นเต้นรีบสนับสนุนภีม "เห็นไหมๆ ภีมยังเห็นด้วยเลย! มึงไม่ต้องห่วงเรื่องหาเสียงเลยนะ กูจะช่วยมึงเต็มที่!"
ซันไม่ได้ตอบทันที เขามองหน้าภีม มองหน้าเต้ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
"ขอเวลากูคิดดูก่อนได้ไหมวะ" ซันพูดเสียงอ่อย "มันเป็นเรื่องใหญ่เกินกว่าจะตัดสินใจได้เร็วขนาดนี้"
เต้กับภีมพยักหน้าเข้าใจ ซันเก็บของใส่กระเป๋าแล้วขอตัวกลับบ้าน เขารู้สึกถึงความท้าทายครั้งใหญ่ที่ถาโถมเข้ามา
ตลอดทางกลับบ้าน ซันเดินทอดน่องอย่างใช้ความคิด ข้อเสนอของเต้และภีมวนเวียนอยู่ในหัวไม่หยุดหย่อน การเป็นประธานนักเรียน... มันคือการสวม "หน้ากาก" ที่ใหญ่ที่สุดในชีวิต การที่ทุกคนจะจับจ้องมาที่เขา การที่เขาจะต้องรักษาภาพลักษณ์ "อาทิตย์ผู้สมบูรณ์แบบ" ให้ไร้ที่ติยิ่งกว่าเดิม
ข้อดี : มันคือความสำเร็จครั้งยิ่งใหญ่ เป็นบทพิสูจน์ความสามารถของเขาในโลกแห่งความเป็นจริง มันจะทำให้เขากลายเป็นที่ยอมรับมากขึ้น และอาจจะช่วยลดความกดดันจากความลับที่เขามีอยู่ได้ด้วยการโฟกัสไปที่เรื่องอื่น
ข้อเสีย : ความเสี่ยงที่ความลับจะถูกเปิดเผยก็จะเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ การเป็นที่รู้จักมากขึ้นหมายถึงการถูกจับจ้องมากขึ้น ทุกย่างก้าวจะอยู่ในสายตาของคนอื่น และภีม... ภีมจะเข้ามามีบทบาทกับชีวิตเขามากแค่ไหน?
ซันหยุดเดิน เขาเงยหน้ามองท้องฟ้ายามเย็นที่เริ่มมืดลง ความรู้สึกท้าทายและความทะเยอทะยานเริ่มก่อตัวขึ้นในใจอย่างช้าๆ ตลอดชีวิตที่ผ่านมา ซันไม่เคยปฏิเสธความท้าทาย เขาสร้าง "AnonVoyager" ขึ้นมาก็เพื่อสิ่งนี้ เพื่อแสวงหาความตื่นเต้น และเพื่อพิสูจน์ขีดจำกัดของตัวเอง
นี่อาจจะเป็นโอกาสที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่จะได้ปลดปล่อยความสามารถที่ซ่อนอยู่ในตัวเขา ไม่ใช่แค่ในโลกใต้ดิน แต่ในโลกแห่งความจริงที่ทุกคนมองเห็น
ในขณะที่ความทะเยอทะยานเริ่มครอบงำจิตใจ ซันก็อดคิดถึงภีมไม่ได้... แววตาที่วูบไหวและรอยยิ้มมุมปากของภีม มันหมายความว่าอะไรกันแน่? ทำไมเขารู้สึกว่าการสนับสนุนของภีมมันดูจริงจังและหนักแน่นเกินกว่าปกติ?... แต่ไม่ว่าภีมจะคิดอะไรอยู่ก็ตาม ซันก็รู้สึกว่าเขาไม่สามารถถอยได้แล้ว นี่คือความท้าทายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เขาเคยเจอ และเขาก็จะเผชิญหน้ากับมัน
ร่างสูงโปร่งหยุดนิ่งอยู่กลางทางเดิน แสงไฟจากเสาไฟฟ้าส่องกระทบใบหน้าครึ่งหนึ่ง เผยให้เห็นแววตาที่เปลี่ยนไป... ความกลัวและความลังเลได้จางหายไปแล้ว เหลือเพียงความทะเยอทะยานอันแรงกล้าและประกายตาที่คมกริบของนักล่า
ไม่ว่าเกมของภีมจะเป็นอะไร เขาจะไม่หนี เขารู้ดีว่าหนทางเดียวที่จะควบคุมชะตาของตัวเองได้ คือการก้าวขึ้นไปสู่จุดที่สูงที่สุด...
ซันตัดสินใจแล้ว
