ความหวาดกลัวและขมขื่นจากการถูก Game Master บีบบังคับให้ทำภารกิจในห้องน้ำสาธารณะยังคงเกาะกินใจซันอย่างหนัก เขาพยายามทำหน้าที่ประธานนักเรียนตามปกติ เพื่อไม่ให้ใครจับพิรุธได้ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกไร้อำนาจและถูกคุกคาม
เช้าวันถัดมา ซันเดินเข้ามาในโรงเรียนด้วยสีหน้าที่อ่อนล้ากว่าปกติ เขาพยายามยิ้มทักทายเพื่อนๆ แต่รอยยิ้มนั้นกลับดูฝืนและไร้ชีวิตชีวา ความรู้สึกถูกบีบคั้นจาก GM ยังคงตามหลอกหลอนไม่หยุดหย่อน
และนอกเหนือจาก "เกม" ที่ถูกบงการ ซันยังต้องเผชิญกับแรงกดดันอีกด้านหนึ่ง นั่นคือการเตรียมตัวสำหรับการเลือกตั้งประธานนักเรียนสมัยที่สอง ซึ่งจะจัดขึ้นในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า วิน คู่แข่งคนสำคัญของเขา เริ่มออกตัวหาเสียงอย่างชัดเจน ทำให้ซันต้องเตรียมพร้อมรับมือกับการแข่งขันที่เข้มข้นขึ้น
ความเครียดจากสองแนวรบที่ต้องรับมือ ทั้งเกมของ GM และการแข่งขันเพื่อรักษาตำแหน่งประธานนักเรียน เริ่มส่งผลกระทบต่อซันอย่างเงียบๆ
ช่วงพักกลางวัน เต้เดินเข้ามาหาซันด้วยใบหน้าที่ดูไม่ค่อยสบายใจนัก "ไอ้อาทิตย์ เมื่อวานกูชวนมึงไปดูหนังด้วยกัน มึงบอกว่าว่างแล้วก็หายไปเลย"
ซันขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาจำได้ว่าเมื่อวานเขาต้องไปทำภารกิจตามคำสั่งของ GM จึงต้องรีบกลับบ้านไปเตรียมตัว และหลังจากนั้นก็เหนื่อยจนหลับไป เขาไม่ได้ตั้งใจจะเทเต้เลยแม้แต่น้อย
"อ๋อ... โทษทีว่ะเต้ พอดีเมื่อวานกูมีธุระด่วนจริงๆ แล้วก็เหนื่อยจนหลับไปเลย" ซันตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้า "ขอโทษจริงๆ นะ ไม่ได้ตั้งใจจะเทมึงเลย"
เต้ถอนหายใจ "ไม่เป็นไรหรอก" เต้พูดเสียงอ่อยลง "แต่ช่วงนี้มึงดูเปลี่ยนไปนะอาทิตย์ ดูเงียบๆ ไม่ค่อยคุยกับพวกกูเหมือนเมื่อก่อน"
ซันรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก เขารู้ว่าเต้พูดความจริง ความเครียดจาก "เกม" ที่ GM กำลังเล่นอยู่ และความกดดันจากงานประธานนักเรียน ทำให้เขามัวหมกมุ่นอยู่กับตัวเองมากเกินไป จนละเลยเพื่อนสนิทอย่างเต้
"เปล่าหรอก" ซันตอบปฏิเสธ "กูแค่คิดเรื่องงานประธานนักเรียนเยอะไปหน่อยน่ะ"
เต้มองหน้าซันด้วยแววตาเสียใจเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินจากไป ซันรู้สึกเหมือนกำลังสูญเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดไปทีละน้อย... แต่มือของเขากลับถูกมัดไว้จนทำอะไรไม่ได้ แม้จะมีเพื่อนมากมาย แต่เขากลับไม่สามารถแบ่งปันเรื่องราวที่แท้จริงในใจให้ใครฟังได้เลย โดยเฉพาะเรื่องของ @AnonVoyager และ Game Master ที่กำลังเข้ามาควบคุมชีวิตของเขา
ในจังหวะที่เต้เดินจากไป ภีม ที่ยืนอยู่ไม่ไกลก็เดินเข้ามาหาซัน ภีมสังเกตเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด และเห็นแววตาเสียใจของเต้
"เต้ดูไม่ค่อยสบายใจนะ อาทิตย์" ภีมกล่าวด้วยน้ำเสียงสบายๆ "นายคงเหนื่อยเรื่องงานประธานนักเรียนสินะ"
ซันพยักหน้า "ก็มีบ้างว่ะ"
ภีมยิ้มเล็กน้อย "นายต้องดูแลตัวเองบ้างนะ อย่าหักโหมมากไป" ภีมตบไหล่ซันเบาๆ "นายมีเพื่อนนะเว้ย ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไร ก็บอกพวกเราได้เสมอ"
คำพูดของภีมดูจริงใจและเป็นห่วงเป็นใย แต่ในใจของซันกลับรู้สึกซับซ้อน เขานึกถึงข้อความจาก GM และคำขู่ที่เคยได้รับ เขาอดคิดไม่ได้ว่าภีมรู้เรื่องนี้มากแค่ไหน หรือนี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งของ "เกม" ที่ GM กำลังเล่นอยู่
ภีมเห็นแววตาที่สับสนของซัน เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย แววตาคมกริบคู่นั้นเต็มไปด้วยความพึงพอใจอย่างเห็นได้ชัด ภีมไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาแค่ตบไหล่ซันเบาๆ อีกครั้ง แล้วเดินจากไป ซันยืนมองตามหลังภีมจนลับสายตา ความรู้สึกโดดเดี่ยวที่เคยมีกลับมาอีกครั้ง และครั้งนี้มันหนักอึ้งกว่าเดิม
ซันรู้ดีว่าเขากำลังต่อสู้ในสองแนวรบที่แตกต่างกัน:
