หนึ่งสัปดาห์หลังกลับจากญี่ปุ่น บรรยากาศในห้องทำงานของหน่วยสืบสวนสอบสวนก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ความเป็นมืออาชีพในการทำงานยังคงอยู่ครบถ้วน แต่ภายใต้ฉากหน้านั้นมีความผ่อนคลายและความสนิทสนมที่เพิ่มขึ้นอย่างชัดเจน
หมวดดินมักจะแอบยกโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความแล้วยิ้มอยู่คนเดียวบ่อยๆ ซึ่งทุกคนก็รู้ดีว่าปลายทางของข้อความนั้นคือใคร ในขณะที่สิบตำรวจตรีเมฆาก็ดูมีความมั่นใจมากขึ้น เขาไม่ได้ดูประหม่าเหมือนเด็กใหม่อีกต่อไป แต่กลับกล้าแสดงความคิดเห็นและทำงานร่วมกับรุ่นพี่ได้อย่างคล่องแคล่ว
แต่ความเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนที่สุดคือระหว่างผู้กองเจตน์และสารวัตรกันต์
เจตน์ดูจะแสดงความเป็นเจ้าของในตัวกันต์อย่างเปิดเผยมากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นการวางมือบนบ่า, การยืนชิดใกล้, หรือการส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความหมายข้ามห้องประชุม ซึ่งกันต์ก็ไม่ได้มีท่าทีขัดขืนรุนแรงเหมือนเคย เขายอมรับมันอย่างเงียบๆ ราวกับเป็นเรื่องปกติ
ลึกลงไปใต้ปกเสื้อเชิ้ตเครื่องแบบสีกากีของเขา ป้ายด็อกแท็กไทเทเนียมสีดำที่ได้มาจากโตเกียวแนบสนิทอยู่กับผิวเนื้อ ความเย็นของโลหะเป็นเครื่องเตือนใจอยู่เสมอถึงค่ำคืนอันเร่าร้อนและความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนที่เขาได้ผูกมัดตัวเองเข้าไปแล้ว
(PROPERTY...สินทรัพย์...) คำๆ นั้นมักจะแวบเข้ามาในหัวของกันต์เสมอ เขาทั้งรู้สึกอัปยศและตื่นเต้นไปกับมันในเวลาเดียวกัน
เย็นวันนั้น หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้าน เจตน์ก็เดินมาดักกันต์ไว้ที่รถ
"ไป 'เคลียร์งาน' กันต่อที่เซฟเฮาส์" เจตน์พูดเสียงเรียบ แต่แววตาของเขาบอกว่ามันคือคำสั่ง
เมื่อมาถึงเพนท์เฮาส์ที่คุ้นเคย เจตน์ก็ปิดประตูลงกลอนแล้วหันมาเผชิญหน้ากับกันต์ทันที
"ผมอยากดู 'ของฝาก' จากญี่ปุ่นหน่อย" เขาพูดพลางเดินเข้ามาอย่างช้าๆ ก่อนจะเริ่มปลดกระดุมเสื้อเครื่องแบบของกันต์ออกทีละเม็ด...ทีละเม็ด...อย่างไม่รีบร้อน
กันต์ยืนนิ่งปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจ เมื่อกระดุมเม็ดสุดท้ายถูกปลดออก เสื้อเชิ้ตก็ถูกแหวกออก เผยให้เห็นแผ่นอกที่แข็งแกร่ง และป้ายด็อกแท็กไทเทเนียมสีดำที่ห้อยเด่นอยู่กลางอก เจตน์ใช้นิ้วลูบไล้ไปบนตัวอักษร "GUN" ที่สลักไว้อย่างแผ่วเบา ก่อนจะพลิกมันไปดูข้อความด้านหลัง
"PROPERTY..." เขาทวนคำนั้นช้าๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากันต์ด้วยแววตาที่ลุ่มลึก "เคนจิคงไม่รู้สินะ...ว่าเจ้าของที่แท้จริงของ 'สินทรัพย์' ชิ้นนี้คือใคร"
เจตน์ไม่รอคำตอบ เขาใช้โซ่ของป้ายด็อกแท็กเป็นเครื่องชี้นำ ดึงรั้งให้กันต์เดินตามเข้าไปในห้องนอนราวกับกำลังจูงสัตว์เลี้ยงที่เชื่องเชื่อ ก่อนจะผลักลงบนเตียงอย่างแรง
คืนนี้ไม่ใช่การลงโทษที่เกิดจากความหึงหวงเหมือนคืนแรกในโตเกียว แต่มันคือการ "ตอกย้ำสิทธิ์" และการ "เฉลิมฉลอง" ชัยชนะของเขา
เขาพลิกร่างของกันต์ให้นอนคว่ำลงบนเตียง กันต์ที่ยังคงสวมกางเกงเครื่องแบบอยู่ถูกจัดท่าให้อยู่ในตำแหน่งที่ยั่วยวนที่สุด เจตน์ขึ้นคร่อมทับร่างนั้นไว้ ก่อนจะก้มลงไปจูบที่แผ่นหลัง ไล่ลงมาจนถึงขอบกางเกง
"ได้เวลาใช้งาน 'ของเล่น' ชิ้นใหม่แล้วนะ" เจตน์กระซิบพลางใช้มือข้างหนึ่งดึงโซ่ด็อกแท็กไว้แน่นจนมันรั้งต้นคอของกันต์ให้เงยขึ้นเล็กน้อย เสียงครางประท้วงในลำคอดังขึ้นเบาๆ ส่วนมืออีกข้างของเจตน์ก็เริ่มรูดซิปพิเศษที่ซ่อนอยู่ด้านหลังกางเกงลงช้าๆ
เมื่อช่องทางรักถูกเปิดออกอย่างสมบูรณ์ เจตน์ก็จัดการกับเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วชโลมเจลหล่อลื่นลงบนแก่นกายที่ร้อนผ่าวและช่องทางของกันต์อย่างไม่รีบร้อน เขาค่อยๆ สอดปลายนิ้วเข้าไปนวดคลึงและเบิกทางอย่างใจเย็น เป็นการทรมานที่แสนหวานจนกันต์ต้องจิกผ้าปูที่นอนแน่น
"พร้อมรึยัง...สมบัติของผม" เจตน์ถามเสียงพร่า
"อื้อ..."
สิ้นเสียงตอบรับนั้น เจตน์ก็กดแก่นกายของเขาเข้ามาจนสุดในคราวเดียว กันต์แอ่นกายขึ้นรับสัมผัสที่คุ้นเคยอย่างลืมตัว ก่อนที่เจตน์จะเริ่มขยับเป็นจังหวะที่เนิบนาบแต่หนักหน่วงและลึกซึ้ง ทุกครั้งที่เขาขยับเข้าออก โซ่ด็อกแท็กที่เขาดึงรั้งไว้ก็จะเสียดสีกับลำคอของกันต์ สร้างความรู้สึกที่ทั้งเจ็บปวดและสุขสมไปพร้อมๆ กัน เสียงโลหะที่กระทบกับกระดุมเสื้อของกันต์ดังกริ๊กๆ ผสมไปกับเสียงครางและเสียงเนื้อกระทบกันที่น่าอาย
"มองผมสิกันต์" เจตน์สั่ง เขาจับกันต์ให้พลิกกลับมานอนหงายแล้วยกขาสูง "มองหน้าเจ้าของของคุณตอนที่เขากำลังเอาร่างกายของคุณเป็นของเขา"
กันต์ปรือตามองภาพตรงหน้าอย่างพร่ามัว ใบหน้าของเจตน์ที่เต็มไปด้วยอำนาจและความหลงใหลทำให้เขารู้สึกยอมจำนนโดยสิ้นเชิง เขาปล่อยให้เจตน์ควบคุมทุกอย่าง ทั้งจังหวะ ความลึก และท่าทาง
"คุณเป็นของใคร...กันต์" เจตน์คำรามถามขณะที่กระแทกกระทั้นไม่หยุด
"อ๊ะ...อ๊า...ขะ...ของคุณ...เป็นของคุณ...เจตน์"
"ดีมาก..."
เจตน์มอบจูบที่ดูดดื่มให้เป็นรางวัล ก่อนจะเร่งจังหวะรักให้เร็วและรุนแรงขึ้นจนกันต์รับรู้ได้ถึงคลื่นอารมณ์ที่ใกล้จะถึงฝั่งเต็มที เขากระตุกเกร็งอย่างรุนแรงเมื่อเจตน์กระแทกย้ำเข้าไปในจุดที่ลึกที่สุดซ้ำๆ จนในที่สุดร่างกายของเขาก็ทนไม่ไหว ปลดปล่อยทุกหยาดหยดออกมาจนเปรอะเปื้อนหน้าท้องและเสื้อเครื่องแบบของตัวเอง
ภาพนั้นทำให้เจตน์ถึงจุดสุดยอดเช่นกัน เขาคำรามลั่นและฉีดพ่นความปรารถนาที่ร้อนระอุเข้าไปในร่างกายของกันต์จนหมดสิ้น
เมื่อทุกอย่างจบลง เจตน์นอนกอดกันต์ที่หมดแรงอยู่บนเตียง เขาก้มลงจูบที่ป้ายด็อกแท็กซึ่งเปรอะเปื้อนไปด้วยเหงื่อและคราบรัก
"ตอนนี้...ทั้งโลกจะได้รู้ว่าคุณเป็นของใคร...แม้ว่ามันจะซ่อนอยู่ใต้เครื่องแบบก็ตาม"
วันรุ่งขึ้น ทีมสืบสวนได้รับมอบหมายคดีใหม่ เป็นคดีปล้นชิงทรัพย์ที่ดูไม่มีอะไรซับซ้อน ขณะที่ทุกคนกำลังเดินออกจากห้องทำงานเพื่อไปที่เกิดเหตุ พวกเขาก็สวนเข้ากับสารวัตรก้องที่ทางเดินพอดี
สารวัตรก้องหยุดเดินแล้วมองทีมของกันต์ตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยและความเคลือบแคลงใจ
"กลับมาจาก 'ดูงาน' ที่ญี่ปุ่นแล้วเหรอ?" เขาถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน "ดูพวกคุณ...'สนิทสนม' กันขึ้นเยอะเลยนะ"
คำพูดนั้นทำให้กันต์ชะงักไปเล็กน้อย เขารู้สึกได้ถึงรังสีอันตรายที่มาจากคู่แข่งคนนี้ มันเป็นสัญญาณเตือนว่า...แม้สงครามรักจากต่างแดนจะจบลงแล้ว แต่สงครามในหน้าที่การงานที่นี่...กำลังจะเริ่มต้นขึ้น
